ÇIĞLIĞIMIN RESMİ

Duygularım gömülmüş kimsesizler mezarlığına,
Bir yetim çığlığı duyulur uzaklardan.
Kör karanlıklarda kaldırılır sessizliği
Başı eğik, üç-beş adamın elleri üzerinde

Üşümesini hiç bilmedi yüreğim
Zemheride doğmuştu,
Cemreler uğramadı bir türlü
Toprak kokan doğurgan aşklarıma.

Kim bilir,
Yokların uğradığı diyarlarda yoğrulmuştu hamuru.
Kim bilir,
Çoktan gitmişti kervan, gideceğe yere…

Bilmem kaç bahar geçti,
Bilmem kaç melankolik duygular esti bu diyarda
Bir türlü vuslat gelmez oldu…

Duygularım gömülmüş kimsesizler mezarlığına
Kızıl bir rüyadan maviler düşerken,
Köşelerin kıyısında kalmış
Bir tebessüm çarpar göz uçlarıma…

Kanayan her damlanın yaşanmışlığı kadar
Bilmem kaç mevsimler geldi –geçti
Cılız bakışlarımdan;
Yollar durmadı,
Asılı kalmadı zaman,
Paslı gecelerde geldi uykular bana…

Tılsımın döküldüğü sayfalarda
Yapraklar sararınca,
Bir çalgının kimsesizliğindeki
Türkülerinin nemi dökülürdü
Kör-topal gönlüme…

İşte,
üşümesini bilmez yüreğim.
işte,
kimde kalır kimsesizliğim...

Çığlımın resmi kalınca eylül bakışlarda,
Bir karınca yükü taşıyan ayaklarım kalır
Yokuşlarda.
Hazan olmuş yaşanmışlığım
Hep üşür,hep üşür
Yamalık gibi yarımlığımda…