martıkalabalık bir meydan jilet kadar keskin soğuk yüzüm demir korkuluklar don tutmuş çıplak ayağım mosmor hissediyorum turuncu kafalı çocuklar geçiyor omuzlarında bando tam takır ayakları rap rap elleri şak şak şak uykumu bölüyor odama sinmişliği uyandırıyor çocuklar susun şimdi komada martı belki de hala uçuyor ’ gırtlağımı ekşiliğiyle hırpalayan romen şarabına... dayanamayıp yatağıma yığılan kadehe... o koca meydana bakan hotele.. tenimi.. çıplaklığımı yadırgamadan ısıtan çarşafa... belki biraz da sana.. uçuyor hala.. piata... 2009 |
martılara özenip
o büyük meydana
hesapsız atlamak
ah keşke
keşke bir martı olabilseydim...
turuncu kafalı çocukların, yüreklerindeki mavilik kadar...
Sevgimle