SONBAHAR SENFONİSİ
Zaman bir gece ayazıydı
Utangaçlığının resmini örten Ve yalnız bir sokaktık biz Süslü ışıklar altında Simsiyah ve derinden Bir sonbahar senfonisi vardı YAprakların dilinden Hüzün kokan bir veda Ya da yalancı mutluluk bulaşmış ayrılıklar Gökyüzü katlanamadı bu ’an’ a Bağırmaya başladı üstümüzden Ve inen yağmurla birlike Gözyaşlarımızda silinmeye başladı tenimizden Gece kepenklerini indiriyor artık Ellerin yabancılaştı ellerime Gözlerin korku verir oldu bedenime Sensizlik acıtsada ruhumu Senin kadar yapamaz asla bunu.. |