(K) İLİM DOKUMAK

Çiçekler getirdim öğretmenim, bak.
Çiçek değil bunlar ebemkuşağı.
Şu lâle, şu sümbül, şu gül, şu zambak.
Şu elimdeki de buğday başağı.
Bunları Mersin’den İnebolu’ya,
Bir kilim yap ve ser Anadolu’ya.

Kırmızı yap bayrağımın alından.
Sarı kehribarı Anzer Balı’ndan.
Tezgâhta yeşile doymalı kilim.
Zeytin ağacından, iğde dalından.
Turuncu istersen Finike’de var.
Hep mavi; Fırat’tan Gediz’e kadar.

Lalelerim Kaçkarların beyazı.
Sümbüllerim Sarıkamış ayazı.
Sana tekmil Isparta’yı getirdim.
Gül dalında bülbüllerin niyazı.
Gene çivit mavim, Eber Gölü’nden.
Toprak rengim, Karapınar çölünden.

Karalar, Ayşe’nin zülfünün bağı.
Kınalar, Elif’in serçe parmağı.
Dokun, işle, beze; ustası sensin.
Pembe de Ali’nin gürbüz yanağı.
Hepsi de rengârenk, tomurcuk, çiçek.
Elini uzatsan sanki değecek.

Nemrut’ta yükselen Güneş değil kor,
Erciyes yamacı kızıl, kara, mor.
Her nakış, her ilmek Anadolu’mdan.
Kilim baştan sona vatan kokuyor.
Şimdi de kendinden bir demet ekle.
Sabır, gözyaşı ve merhamet ekle.

Ekle öğretmenim bu eser senin.
Bu azim, bu emek, bunca ter senin.
Sen gök kuşağından kilim dokuyan.
Çölde yeşeren şu nilüfer senin.
Sen okşa saçımı, sen tut elimi.
Ser Anadolu’ ya hikmet kilimi.