Teşekkürler ömrüm;
Aslında söze nasıl başlamalı bilinmez. Biten şeylere başlamak gibi şimdilik… Ben bu yazıyı yazarken kar vardı dışarıda, mis gibi İstanbul kokuyordu, sen kokuyordun. İçime çektim seni derin derin ve sadece sana ulaşırcasına koştum bugün Sarıyer’de. Gidişinin üstünden geçen kırık dökük ayların, alınan ilaçlarla tedavisi sağlanamadı. Belki öyle ümit ettin; ama yoktu tedavim, gerçekliğime inanmandan başka…
Bana hala umut var dediğinde bile, ben seni bu kadar sevmedim. Beni öldürmene rağmen umudum olmadın, olamazdın. Çünkü çoktan başkalarının kollarını bulmuştu benliğin… Beni hala hatırlıyor olabilme ihtimaline inanmam. Çok geçmedi ama çabuk geçti doğrudur, sensizliğimi bastırabilecek bir başka gönül bulsaydım –bulmayı deneseydim- şimdi bende senden çok uzakta olurdum…
Çevir başını ve bana bak… Olmam gereken yerde, solunda, omuz hizanda, tam kalbinin üstündeyim. Her nefes alışında sarsılsam da öldürülmek için daha çok gencim. Ölsem bile senle ölmeliyim…
Nasıl başlamalı biten şeylere bilmem… Söylenmesi zor şeyler var artık, aşılması güç duvarlar… Aldatılmalarım, haykırışlarım, duymayışların var… Bir hastane kaldırımında gökle ağlamak, karla arınmak var şimdi… Ömrüm var, ölüm var, sen varsın…
Peki umut var mı hala?

Hala umut var mı dışarda?
Yaşıyorsun bilirsin...
Hala geçiyor mu adım semt kahvelerinde
ulu orta...
Sana anlattıkları kadarmıymışım?
Yoksa dediklerinden biraz daha mı fazla?
Gözümü açıpta görememek için
ne yapmışım?
Olanları bu denli kazanacak...

Yada?

Hala hüzün var mı oralarda?
Sende erkeksin bilirsin...
Hala ağlıyor mu ayşe teyze gencecik giden
Yağız oğluna?
Ona anlatılan masallara devam mı hala?
Benden bile ne kadar geçti ki?
Daha kaç bahar gördüm annemin koynundan,
O inansın anlattıklarına?...

yada?

Sen nasılsın peki?
Hala için bomboş mu?
Hissederdim bilirsin...
Hala bağlıyor mu biryerlerde çalan
Malum şarkılar seni bana?
Aklına her gelişim,
Yüzümü her görüşün;
İlk anki nefretin gibi mi hala?
Anlat!
Birşeyler söyle hayatla barış’ım
Hala umut var mı dışarda?