Yoruldum.
Omzuna yaslamak istiyorum başımı.
Saçlarımı okşa anne.
Botlarım da sıkıyor biraz.
Çöz onları yüreğinle.

Üşüyorum…
Çok da uykum var.
Sımsıkı ört yorganımı,
Kar yağmasın üstüme.
Beşiğimi salladığın günlerdeki gibi,
Bana ninniler söyle.
“Aynalı beşikte bebek beledim.”demişsin ya ben bebekken.
Şimdi de,
“Büyüttüm, besledim;asker eyledim.
Elim yüreğimde yolunu gözledim.
Gitti de vatanıma kurban eyledim.”diye söyle.

Söyle anne!
Gelinciklerin açtığını yine görür müyüm?
Köyümün tozlu yollarında,
Yeniden yürür müyüm?
Sen söylemesen de,
Biliyorum anne.
Ne gelinciklerin açtığını göreceğim bir daha,
Ne de köyümün tozlu yollarında yürüyeceğim yeniden.
Bu, son seslenişim sizlere.
Bu, son selamım; dağlara,taşlara…
Bu, son bakışım gökyüzüne.
Bu,son direnişim ölüme.
Kurşunlar ıskalamadı bu kez.
Bu kez yaram derinde.

Babamı,kardeşimi…
Hepinizi çok özledim anne!
Kardeşime söyle hazırlansın.
Şerefle taşıdığım bayrağımı,
Ellerimden teslim alsın.
Bekliyorum,vurulduğum yerde.

Üşüyorum…
Çok da uykum var.
Uyandırma beni anne!
“Şehitler ölmez!”diyorlar ya.
Doğru anne.
Beni özlediğinde,
Kayan yıldızlara bak.
Ben onlardan biriyim işte!


ÜLKÜ DUYSAK
15.11.2007
(Bu şiirim 06.03.2008 ve 21.04.2008 tarihlerinde İkbal Gürpınar tarafından ”Hayatı Paylaştıkça” programında okunmuştur.)