14/02/2009 AKŞAMI


Telefon zili ... ... ...
Oğlum Can Yaşar Üregül,açıyor telefonu.
-Annem hasta,konuşacak durumda değildir.
-Siz yanlış konuşuyorsunuz.
-Bu ne demek? Siz kimsiniz ki de yakamızdan düşün diyorsunuz?
-Kayıt mı ettiriyorsunuz?
Ettiriniz,hakaret eden sizsiniz.
Oğlum telefonu kapatıyor.

Bu cevaplardan,telefonun kimden olduğunu ve bana geldiğini anlıyorum.
Arayan, oğlum Orhan Üregül’ün kayınvalidesi idi.

Daha sonra,oğluma...
-Can,diyorum..
Bu noyu kardeşin Orhan’dan alır mısın?
Bayanla insaniyet namına konuşacağım.
(Orhan Kayseri’ye gitmişti.)
Bu sözümle,can kardeşini arıyor.
Bu telefona,eşi çıkıyor.
-Gerek yok annemin nosunu aramanıza!
Deyip telofon kapandı.
Oğluma tekrar kardeşini aramasını söylüyorum.
Yine arıyor ve bu kez kardeşi,Orhan telefona cevap veriyor.
Can kardeşinden,yengesinin annesinin telefon nosunu alıyor.
Küçük kardeşleri,Allahverdi Turan Üregül ise biraz şaşkın,çok üzgün bir halde durumlara tanık oluyor.




M.D.15/02/2009




Sevgili Arkadaşlarım;
Sağlık sorunlarım nedeniyle,bir süre siteye herhangi bir yazı
yazamıyacağımın farkındayım.

Allah kısmet eyler de yine şifaya kavuşur isem,yine sizlerle birlikte olacağımdan,kendim kadar sizlerinde,inancınız olduğunu biliyorum.


Hepinize sonsuz saygı sevgi ve selamlarımı iletir.

Allaha Emanet Olunuz. Derim.
Müfide DECDELİ
14/02/2009.

Bazı olumsuz kişilerin haksız feveranları ve aynı nisbette yalan yanlış konuşmaları sebebi ile susmak isteğim olmuştu.
Susma isteğimin en önemli nedeninden biri de kendimi güçsüz ve hasta hissetmemdendi.


Düşündüm;
Ve ilk önce, aklıma gelen...
Rahmetli Sayın Zeki Müren bey efendi idi.
Sahnede ölmüştü.
Allah rahmet eylesin ona ve tüm Allahın rahmetine intikal eden ölmüşlerimize.


Düşündüm;
Ben mazide,hep susmuş ve çok çok ezilmiştim.
Ve yine susmamalıyım dedim.

Düşündüm;
Bir şiirimin adı misal,gibiydi halim...
’Yazmasam Ölürüm Sanırım’

Ve kararımı kesin verdim.
Yazacak en ufak bir halim var ise yazacağım,yazı ve şiirlerimi.


Selam saygı ve sevgilerimle...



M.D.15/02/2009

Gelmişim bu dünyaya...
Bir ekim ayı imiş..
Bin dokuz yüz,
Elli birin,
Yirmi üçüncü günü
Dünyaya açışım gözlerimi.

Bakmayınız,alındaki yazıya!
Kapkaraymış,yağmurlu imiş...
Acı yıllar,yüzde yüz..
Gelin için..
Diyemem elimden sütü?
Izdıraplarım bulaşır korkarım,sevdiğime diye.

Dertlerimle boğmaya...
Yok der gönlüm,bu imiş,
Sus dilim,ağzını büz,
Senin sevin...
Kalbinin düğünü..
Yıkmak yok,haşa olamaz benliğini.

Doğruca geldin ya!
Öyle de gideceksin,bu imiş.
Bak yolun düz!
Sen yanlız kendinin..
Taşı hüzün yükünü...
Anma neler bildiklerini.





14.02.2009.İZMİR.
Müfide DECDELİ.