aşk’ı ilim zanneden nefes
şiirle
ölüm gibi
şairle
doğum gibi raks eder

ellerimi unuttuğum yerde
tenin soğurken
göz kapağının üzerine
kırağı duasını yazan yağmur
içimde biriken mezarların
çok uzağına yağıyor

o yağmurla gelen
iki ayrılık arasında
acemice esen rüzgardık
kırıldı dallarımız
tutunamadık

uçma hevesine ermiş her bakışın
kamaşan düşlerimin koynunda ürperirken
zaman kendine kalmaz…sevgili
ki
kalmazken ruh bedende
her yer…iki metrekare

inci dizili ezanların sabahında
yarım bir gülüş
ayıplardan kalan bayramları öpüyor
ağlamaya müsait bir aşk’ın
sürttükçe dili
kalbinde bir nefret hali

sözlerin bırakıldığı yeminler
kitapsız bir dile inerken
selâsız kuytuların
selamsız yüzlerinde arıyoruz
birbirimizi

yalnızlıkta uzayan gölgemiz
kayıp bir efsane içinde seyrediyor kendini
ağladıkça anladık hayatın anlamını
şimdi anlam
gülmeyen bir kadavra
sevmek hiç kadar günahken kalbimizde
sevmemek piç kadar bir umut…sevgili
ki
umutken aşk kalpte
her yer…iki metrekare