göz bebeklerin
bebekler gibi uyurken
ben yalnızlığımın yankılı duvarlarında
kendimi dinliyordum yorgun sesimden

her kez
arkadaşlarım sırdaşlar en tartışılmaz dostlar
beni büyük bir yanlışlığın içinde buluyorlardı
halbuki ben kendimi orada bile bulamıyordum

yıldızların parıltısı
yüzünün yanında çok sıradan kalıyorlardı ama
mevsimler yorgunu sen yalnızlıklar esiri ben
bir kez daha yenik düşüyorduk zamana

ben kendimi kendimden başka her yerde bulabilirdim
sen kendini kaybetsen korkmana gerek yoktu
ağlamaya her daim hazır gözlerinle gözlerime bakman
yeterliydi

seni sımsıkı düğümlü bir halat gibi saklıyordum içimde
ben hayallerle yaşayan sabahtan akşama hayal yiyip hayal içen
bir adam
sen benim hayallerime tutsak
ben senin gerçekliğine
zorlukların en zorlarını bile zorlayacak bir hevesle
şaşılacak şey ama yaşıyorduk işte