KAYIP
İşte
Bir gün daha Kayıp gitti Ömrümden Hep aynı başlangıç Güneşe olan özlemin ardından Karanlığa olan tutku Bir mevsim daha Yaprak dökümünde Kara kış’lara Beyazın hâkimiyetine Teslim olmuş yüreğim Yaz’a hasret şimdiden Bir yıl daha eksildi Gelecek asırdan Noel babayı Tanıyamadım henüz Daha dün çocuktum Ah bir büyüsem diye Geçirdiğim iç çekmekler Çocuk kalmaya dair artık Bu gün aynanın karşısında Avurtları çökmüş Yarı ihtiyar Bir insanım Zaman su gibi akıp geçmekte ömrümden Geriye dönüp baktığımda Yaptıklarım Umarım yapacaklarımın Göstergesi değildir. İyi bir insan değilim Ki; olsaydım Şimdi dostlarım olurdu Biriktirmeye devam ediyorum Zamanı En azından Özlemlerimi Yeni bir bahara Çiçeklere Devrediyorum Bir kez daha Yaşamanın korkusu sardı Her gün olduğu gibi Çocuktum daha Babamı topağa verdiğimde Kayıp giden yıldızların ardından Döktüğüm gözyaşları Babaya dair özlemler Ağır bir zincir gibi Düğümlendi boğazıma Tutsak olmanın Sancısı Yüreğime kadar işledi Dört duvar arasında bile değilken İşte Bir gün daha Kayıp gitti Ömrümden Acımasızca 15.9.2005 Mekansız |