Billahi denilmese bile inanmakta güçlük çekmeyecektik biz; anıt gibi bir “billahi” idi o. Kendinden daha yalnızsa insan, ya çoğuldur, ya yoktur, neyse ki gece gündüz karışımından sonatın giriş bölümüne çağrılmış mutluluğun somuta dönüşmüş demi gelmek üzere. Şimdilik kulak ver aş ışığına. Gözlerini yumabilirsin. Yaz ayazında göldeyseniz gözlerinizle duyar, kulaklarınızla dört artı bir sonatın hiç bir zaman tırmalamayan sözlerini ve seslerini algılayabilirsiniz. Ay konuşmaları gerekmeden, ışığının sonatında. Gör, oku, dinle.

Hallaç ipine dolanan pamuk kıvamındadır viyolonsel telinde dizeler, uslandırılmıştır, lirik dansı da ay ışığına şölendir. Mavi dem gelene dek dil suskun, kutsanan koku da yok.. Dil suskun ya, sonattan ilham alır minarenin şerefesindeki ses çıkaran şimdilik viyola. Koyu yalnızlık rutinliğini kımıldatan, ağlatan, hem de nasıl.

Viyolonselin bas tellerinden sızmaya başladı; ilk anda pek hissedilmeyen sonra Ravel’in Bolerosu ritminde artan dip notalar, koku notaları gibi. Sözler namlu ucunda. Hedef insanın kendisi. Yaşamın içinde ölmek. Yaşamın kokusunu duyarak. Sonat ikinci bölüm güneşle erince kavuşurken. Mavi dem koyulaşıyor. Bilindik ölümler iptal.

Birden bu sonatın onur konuğu görünür usulca, mevsimin dingin kristallerinde, dokunaklı, terbiye edilmiş hüznüyle usulca. Sonra kastanyeti ispanyol çalgısıyla, o ünlü topuk takırtılı flemenko dansı.

“ellerinde kastanyeti başka bir köşe başında
gece saçlı bir İspanyol dilber kulağına sıkıştırdığı gülün sevdasıyla
eteklerini savuruyordu aşka flemenkonun topuk tıkırtılarında
ritim tuttuk yüreğimizle sokulurken birbirimize bu tutkulu kırmızı dansa”

Dizelerinin deminden sonra anlaşılan bir “şey” daha var.
Ölesiye sevmenin hükmü yoktur, ölünce anlaşılır sevginin değeri ve bu hep böyledir.

Derdim gibiydi, benim ve bizim gibiydi:
“çingene kadından aldığın bir demet en maviyi avuçlarıma bırakırken

gerçektin bana yapay zekaların sıradanlığından çok öte

kokusunda dağlar, şekilli kıvrımlarında dorukların asiliği varken
kuşbakışı izleyeceğimiz manzaranın kaparo görüntülerinde
uzaktaki denizin kokusunu çekiyorduk ciğerlerimize

bekle, ay ışığını bekle sevgilim daha erken
teslim oluyordum naif dokunuşuna ellerinin
patika yolun göğsüne sokuldukça tepedeki kulübenin ışıklarıyla
dudakların değdi kutup yıldızını arayan bakışlarıma

anın büyüsüyle fısıldıyordun tüm evrene iki yana açıp kollarını
“ezberlemiş olacak bütün denizler, teknedeki ismimizi yan yana
pusula bu sevdayı gösteriyor, kuzey yıldızına aldırma”
o şiir cancağızım, o şiirdi yüreğimiz, en çok o…”



Kontrbas köşede hışımla bekliyordu. Başla!


yemin ederim ki
ay ışığı yansıtıyordu pencereden tenimize sedefi
güz yaprakları rengindeydi gece yatağa bahar serili
bedenlerimizde oynaştıkça alaca hayaller
keşfe çıktı gizli mabetlerimizi süvariler
yudumluyorduk mahzendeki ateşi
yürekte zincirkıran bir sevda bestesi
her bir sevişme ibadet gibi
ilk sonatımızdır her biri
başım döner ya sarhoşluğum en çok ondandır
en çok ondan sevgilim neden diye gözlerime sorma
sebepsizdir titreyişim ay ışığı soyunurken masumdur denizim


Son. Sonat bitti. Kulaklar çınlıyor. Ay ışığına soyunuyor. Deniz sonatla yıkandı.