SİLİVRİ'DE MEÇHUL MEZAR -2-
Yine...
Anan kaldı sensiz yiğit Cemal Anan, evlat acısıyla yanar Böylece uzun yıllar yaşar... Yanıklığınla,yanar ha yanar, Binde bir de... Tutamaz kendini, anarken ağlar Lakin o ağladığında... Bin kez,ölesiye... İçler kanar. Bu,böyleydi yiğit Cemal,askerim Bunun böyleliğini... İyice farkedince O asil anan Hiç ağlamadı artık O,ölünceye kadar. Gülümserdi tüm bebeklere... Verdi asaletli sevgisini Vereceği kadar. Sonra Gelecekti yanına.. Akibetti,illa. Sonunda,buluştunuz,yiğit Cemal Kavuştu Cemal`ine Yine de.. Epeyce... Gözü arkada.. Giderek. Çünkü onun Hani küçük kardeşin vardı O evlenince Kızı oldu İşte onu kızı bellediydi. Garibim... Doğuştan,sanki öksüzdü. Müfide`si Kalıyordu, Şimdi... Ardında Son nefesinde... Onun adını seslenerek Müfide ! diyerek Sessiz bir haykırış. Artık Hasret yok Askerim Cemal. Sevgi de... Yaşam... Ya da ölüm... Ne yazar? Sevgiler... Alabildiğine Sevgiler,gönülde... Ilıman bir bahar Sevginin,yücesi Yaşamda da... Öümde de var. Yüce ruhlara sığar. Anladım ki,sonunda... Ah askerim Cemal Ölüm,o kadar da ayrılıkdeğil! Nasılsa, Ölümden sonra, Diler yürek ki, O kadar! Belki, Ya Allah,Bismillah! Kavuşmak var. Müfide DECDELİ. |