GeL/sen...
Tutamıyorum yüreğinin ipinden...
Gecelerime buLamıyorum sabahı.. Dönülmez yollar çıkıyor yüreğime, Yüreğine varamıyorum! YAzın ortasında kış oluyor mevsim bana, Üşüyorum... İÇine hüzün oluyorsun qözLerimin... Dışına yaqmur! Sen giderken söndürüyor şehir ışıklarını bir bir.. Ve güneşimsiz kaLıyorum! Yokluğunu ezberliyor aklım, Her hecesine saklanıyor adın... Şimdi bildiğinden daha karanlık akşamlarım... Fısıldadı yokluğun bana seni, Gözyaşıma tutundu özlemim... DAyanmaya çalışırken yokluğuna, Kapandı göz kapaklarım... Tek senin qözlerin kaLdı o qünden sonra... TEk sen.. SEn ...SEn geL/sen... Sana bir nefes yakınlığında uzaqım.. Daha qözlerine varamadan gözlerim, SAna gelmeyi denerken, Kendimi yokluqunda kaybettim! Gene de, Yok edemedi yokluqun, Bendeki varlıqını... Şarkılar sustu... BU şehir aşka küstü! Dinmeyecek sancılar düşerken yüreğime, SEnsiz kaLdı bendeki ’sen’... Keşke.. SEN.. Sen.. GEL/Sen... |
sevgilerimle..