Mâdem sevmek sevilmek, nefes almaktan maksat,
Varsın baht beni aşka, takıp takıp sürüsün.
Vuslat düşü olsa da, sâdece bir buruk tat,
Varsın hasret ruhumu, yakıp yakıp bürüsün.

Her gönül Yaradan’dan, ayrı bir lütuf umar.
Lâkin hepsi gözünü, yar özlemiyle yumar.
Olsam da ne çıkar ki, aşk uğruna târumar,
Varsın gözlerde yaşım, akıp akıp kurusun.

İnsan bin kez doğsa da, hep aşkı aramalı,
Açıp gönül gözünü , âlemi taramalı.
Tanrının sevdâ lütfü, bir işe yaramalı.
Varsın gönül boynunu, büküp büküp yürüsün.

Derler ki, yar sevenin, kalbi bir başka atar,
Çile, solgun ruhlara, efsunlu bir renk katar.
Güneş ümitle doğar, bin bir hüzünle batar,
Varsın yüreğim ufka, bakıp bakıp erisin.

Vâki değil ki, felek, ihya etsin sevdâyı,
Sanki, en büyük zevki, söndürmek her hülyâyı,
Ben bahar eyleyim de, bana ait dünyâyı,
Varsın felek gazeller, döküp döküp kürüsün.

Nesi varsa dünyânın, kendisi gibi yalan,
Zâten tek kişi var mı, ondan murâdın alan.
Yalnız sevdâ değil mi, göçenlere kâr kalan,
Varsın gönül âhını, çekip çekip çürüsün.

Veli BOSTANCI