Yüreğimin saksısında yaşatırdım seni, güz çiçeğim
Güneş bile dokunamazdı sana, sen istemedikçe...
Gözlerin gibi renk renk açardı yaprakların.
Kıyamazdım koklarken değmeye...
Mutlulukla, huzurla sulardım seni,
Her gece dudağımı değdirirdim yapraklarına,
Ve her sabah, günaydınım olurdu açan çiçeklerin,
Koynumu kokunla doldururdum,
Hiç solmazdın, inan ki...

Geceler bizim dünyamız olurdu.
Ninni gibi şiirler fısıldardım kulağına,
Ve şiir gibi öpücükler koyardım dudaklarına...
Ben, saçlarını öpüp koklarken
Sen de o güzel gözlerinin şarkılarını söylerdin sessiz,
Öyle geçerdi, masal gibi günlerimiz...
Ama seni en çok, olsa olsa
Şimdiki kadar sevebilirdim,
Çünkü daha fazlası yoktur inan ki sevmenin...

Bir yüreğim var; onun dolusu,
Bir sevdâm var; dağlar kadar yüce.
Bir sevgilim var; yüreğimin çiçeği.
Dört mevsimlik, bir ömürlük çiçeğim benim...
Bakışında cemreler düşen,
Gülüşünde güneşler doğan...
Sesinde kemanların coşkusu, udların hüznü,
Ve ellerinde kaderim...

ÜNAL BEŞKESE