Hayatı yırtamadın da,
Gittin kendini yırttın.
Bir cümleyi yarım bırakır gibi
Beni ortasından kesip çıktın.

Sonra bende kendine
Sessiz bir yer ayırttın;
Adını anmasam da
Yaramda yaşattın.

Meğer kanıma susamışsın,
Susuzluğun benmişim meğer.
Dudakların değmeden
İçimi içmişsin, haberim yokken.

Dünyanın dörtte üçü su değil mi?
O kadar deniz, o kadar yağmur varken
Beni ne diye kanattın?
Hangi kuraklığın bedeliydim ben?

Ben sana hayatımı değil,
Yüreğimin en sıcak yerini verdim.
Bir ev sandın belki,
Oysa ben içinde yaşayan bir candım.

Gidişin aceleydi,
Toparlanmadın bile.
Ardında bıraktığın boşluğu
Zaman bile dolduramadı, bile bile.

Şimdi soruyorum kendime her gece:
Sevmek bu kadar mı kanatır?
İnsan bir başkasını yaşatırken
Kendini bu kadar mı tüketir?

Hayatı yırtamadın belki ama
Beni paramparça ettin.
Ve en çok da
Hiçbir şey olmamış gibi
Gülüp gitmene yenildim.


FUNDA YILMAZ