Anne, bir düş gördüm dün gece.
Yemyeşil ovalar.
Sonsuz meyve bahçeleri.
Ve yakuttan köşkler vardı.
Kardeşlerim ve babam, oradalar.
Yaraları iyileşmiş, artık canları yanmıyordu.
Orası çok güzeldi anne.
Ne israil askeri, nede bombalar.
Hepsi Yok olmuştu.
Orada sadece huzur var.
Rüya bitti, uyandım.
Yine bu tükenmez zulmün,
Kucağına açtım gözlerimi.
Diğer çocuklar ne yapar, bilmiyorum?
Ama ben, her uyandığım gün.
Allah’a şükrediyorum.
Bu gün de kimseye zulmetmedim.
Hak yemedim, can yakmadım diye.

Ben: filistinli bir çocuğum.
Sizin çocuklarınız gibi.
Evimizi başımıza yıktı,
Allah’ın bu asi kulları.
Sevdiklerimi aldılar.
Yıkıntılar arasından çıkardım.
Henüz bir yaşında olan, kardeşimin cesedini.
Bir zamanlar evim vardı, ve arkadaşlarım.
Siz almadan önce, özgürdü ayaklarım,
Anneme yük değildi, yaralar içindeki bedenim.
Belki küçük yaşım ama,
Sizden çok daha büyük yaşadıklarım.
Çok değil sizden istediğim.
Sadece, kendi Bayrağımın altında,
özgürce yaşamak.
Ailemle paylaştığım bir sofra.
Savaşın olmadığı bir dünya.
Verebilir misiniz bana?

Dünyanın bütün annelerine sesleniyorum.
Çocuklarınızı uyutur iken,
Yıkıntılar arasında kalan, bizi düşünün.
Onları doyururken, bir lokmada bize ayırın.
Öyle patetes köfte olmasada olur.
Bir dilim ekmeğiniz bizi doyurur.
Bu gün yemek yemedim.
Dünde yemedim.
Şimdi, şehit olacağım günü bekliyorum.
Orada sonsuz yiyecek var, biliyorum.

Anneme dedim ki.
Başka coğrafyalardan da,
Patlama sesleri geliyor.
Renkli ışıklar yükseliyor gökyüzüne.
Ve hiç kimse ölmüyor.
Kolları, bacakları kopmuyor.
Acıdan değil, sevinçten çığlık atıyorlar.
Ve üzülmüyorlar, evleride yıkılmıyor.
Neden dedim anneme neden?

Onlar eğlence bombasıymış.
Öyle dedi annem, ben bilmiyorum.
Çünkü ben, her patlamadan sonra.
Yıkılan evleri görüyorum.
Bir toz bulutu kaplıyor her yanı.
Ve dağılınca o toz duman.
Parçalanmış kardeşlerimi görüyorum.
Ve göklere yükselen çığlıklar.
Sahi, siz hiç ölen kardeşinizin,
Elindeki ekmeği, alıp yediniz mi?
Ben yedim.

Ey dünya insanları, size sesleniyorum.
Rahat uyuyor musunuz?
Vicdanınız var mı?
Çocuklarınızı severken,
Biz filistinli çocukları, düşünüyor musunuz?
Lüks evlerinde, huzurla yaşayanlar.
Ben üç gündür,
Hiç bir şey yemedim, biliyor musunuz?
Ey Allah’ın vicdansız kulları.
Gözünüz kör, kulaklarınız sağır mı oldu?
Şahadet ederim ki,
Allah’ın zulmü, üzerinize olacak.

Ben: filistinli küçük çocuk.
Sizi Allah’a, şikayet ediyorum.

Burada bir soykırım var,
Ve siz, sunuyorsunuz.
Bu gün kaç küçük beden,
Toprağa düştü, biliyor musunuz?
Bu gün kaç anne,
Yavrusunu, cennete uğurladı, biliyor musunuz?
Bu gün kaç çocuk,
Annesiz kaldı, biliyor musunuz?

Ey vicdanı kurumuş olan, dünya halkı.
Ben filistinli çocuk.
Sizi Allah’a şikayet ediyorum.
Ve şahadet ederim ki, Allah zalimler için,
Yarattı cehennemi.


…….Meryem Keskin……
…….13.05.2025……..