Gazze’ye Doğru (Suskun Dünyanın Gözyaşları)”

Bir sabah sessizliğe gömüldü şehir,
Güneş doğmadı, sadece duman indi.
Bir annenin çığlığı yankılandı taşlarda,
Bir çocuğun kalbi sustu, henüz on ikisindeydi.

Gökyüzü utandı, yeryüzü daraldı,
Bir masumun gülüşü molozda kaldı.
Ekmek sırasındaydı, düşen bomba değil,
Düşen insanlığın kendisiydi.

Gazze’ye doğru, dalgalar ağlar,
Vicdanlar yorgun, dünya susar.
Bir gemi çıkar karanlıktan umutla,
Mazlumun duası yırtar sessizliği.
Gazze’ye doğru, Gazze’ye doğru…
İnsanlık hala oraya bakar mı?

Ateşkes dediler, kalemle değil kanla,
Bir imza attılar, gözyaşlarıyla.
Birleşmiş Milletler sustu yine,
Bir çocuğun mezar taşında “karar bekleniyor” yazılıydı.

Bir yanda gözleri kapalı insanlar,
Bir yanda dillerini yutan liderler.
Adalet denilen o kelime,
Gazze’de mezar taşına kazındı çoktan.

Birleşmiş değil, bölünmüş vicdanlar,
Rapora sığmaz bir insanlık yangını.
Bir kürsüde alkışlar yükselirken,
Gazze’de bir baba, oğlunun elini arıyor hâlâ.

Ekranlar sustu, kameralar döndü,
Dünya yine başka yöne baktı.
Kör olan göz değil, kalplerdi,
Sağır olan kulak değil, vicdanlardı.

İki yüzlü yüzler gülümserken,
Küller arasında bir bebek ağladı.
Bir el uzandı, sonra geri çekildi,
Yardım değil, pişmanlık kaldı geride.

Ama bir yol açıldı denizden gizlice,
Rüzgâr bile sessiz, ama umut güçlü.
Bir kardeş eli uzandı uzaklardan,
Bir damla su, bir parça ekmekle birlikte.

Gemiler değil, dualar yüzdü o denizde,
Her dalga bir “amin” taşıdı kıyıya.
Bir çocuk gülümsedi, ilk kez uzun zaman sonra,
Bir annenin yüreği yeniden atmaya başladı.

Gazze’ye doğru, insanlık gider,
Yüreklerde yara, gözlerde kader.
Suskun dünya artık görmeli,
Adaletin sesi duyulmalı!
Gazze’ye doğru, vicdanlar yanar,
BM karar almaz, halk ağlar.
Bir gün tarih yazar gerçeği:
“Gazze sustu ama insanlık yandı!”

Görmeyen gözler, bir gün açılacak,
Duyan kulaklar, geç de olsa titreyecek.
Deniz şahit, rüzgâr şahit,
Mazlumun ahı yerde kalmayacak.
Ve bir gün,
Gazze’den yükselecek bir ezan,
Dünyanın suskun vicdanını uyandıracak..

2025 TELİF