Biliyorsun, bazı gidişlerin dönüşü olmaz;
Bazı yollar vardır ki, sonunda sadece pişmanlık bekler yolcusunu.
Ben seni en çok kendimden sakınırken,
Sen beni en çok kendinle vurdun.

Sana anlatacak çok cümlem vardı aslında,
Ama sustum; çünkü anladım ki susmak, en büyük feryadıymış insanın.
Kendi uçurumunda kaybolan birine,
Dağların zirvesini anlatamazsın artık.

Şimdi ardına bile bakmadan yürüdüğün o yollar,
Bir gün seni yine bana getirmek isteyecek.
Ama unutma ki; bir kez kırılan kalbin yankısı,
Geri dönen ayak seslerinden çok daha yüksek çıkar.

Meğer aşk; senin için sadece bir uğrak yeriymiş,
Oysa ben orayı vatanım sanmıştım.
Sen şimdi başka iklimlere yelken açarken,
Benim kıyılarımda bıraktığın enkazın vebali sende kalsın.

Gözlerimde biriktirdiğim o koca sağanakları görmedin,
Sen sadece kendi güneşinin peşinden koştun.
Şimdi hangi gölgede serinlemek istersen iste,
Benim yaktığın canımın sıcaklığı peşini bırakmasın.

Sana "gitme" dediğim o günleri hatırlıyorum da,
Ne çok küçülmüşüm senin o devleşen kibrinin karşısında.
Şimdi ise büyüyorum; sen eksildikçe benden,
Ben yeniden kendime, kendimle doğuyorum.

Biliyorum, her veda bir parça ölüm taşır içinde,
Ama ben senin gidişinle ölmeyi değil, yeniden dirilmeyi öğrendim.
Sen giderken benden sadece yüklerimi götürdün,
Oysa ben sana en temiz yanımı bırakmıştım; o da sende kalsın.

Artık ne bir şarkıda ismin geçsin istiyorum,
Ne de bir şiirin mısrasında gölgen kalsın.
Kendi karanlığında boğulan birine ışık olmaktan yoruldum;
Şimdi kendi gecende, kendi yıldızsızlığınla kal.

Hatırladığında canını acıtacak o kadar çok "keşke" bıraktın ki,
Zaman bile yetmeyecek onları temize çekmeye.
Diline dolanan her yalan,
Günün birinde kendi gerçeğin olup seni vursun.

Gidişinle kazandığını sanıyorsun bu savaşı,
Oysa aşkta zafer yoktur, sadece mağlup olmuş iki kalp vardır.
Ben yenilgimi gururla taşıyorum bugün,
Senin o sahte zaferinin utancı ise ömrünce sende kalsın.

Bitti artık; ne sana dair bir sitemim var artık, ne de bir beklentim.
İnsan en çok güvendiği yerden kırılınca,
Bir daha hiçbir yere tamah etmezmiş; bunu da senden öğrendim.

Seni sana bıraktım sonunda; en büyük cezan bu olsun.
Çünkü insanın kendinden kaçacak yeri yoktur bu dünyada.
Ben bende kalanlarla yeni bir yol çizerim ama,
Senin bende kaybettiğin o insanlık, mahşere kadar sende kalsın.

Cemre yaman