Hiçbir işe yaramadı, onca söz, telkin, uyarı
Kıyıdan, köşeden derken, çoğu kaçırdı ayarı
Ya güt diyorlar deveyi, ya da terk eyle diyarı!
Öküz olacak danayı büyümeden burmak gerek

Arkandan kuyunu kazıp, yüzüne gülüyor insan
Günden güne sevgi denen duyguyu siliyor insan
Hak’tan bela gelmez amma, yine de diliyor insan
Döşte boşa yer kaplayan kalpleri de kırmak gerek

Ha patladı patlayacak sabır küpündeki tıkaç
Haysiyet pula satılmış, yalakaya dönmüş akaç
Kimi ekmek, suya muhtaç, kimini kesmiyor kakaç
Adalet terazisini yeni baştan kurmak gerek

Diyorlar; Adem’den gelir, kardeştir insanın kökü
Şeytan da dürtüyor bazı, çek katarı, kaldır lök’ü
Ağır geliyor olsa da masumun sırttaki yükü...
Yükü atıp, şer selinin karşısında durmak gerek

Ucunda bir keskin kılıç, baş üstünde sallanır ip
İnsanlıktan ayrı düşmüş o ipleri tutan ekip
Köroğlu devri değil ki, kilij’i kınından çekip...
Zalimlerden kul hakkının hesabını sormak gerek

Düşünceler ölmez gafil, yağlı ilmek sıkılarak!
Alibaba boyun bükmez mahpuslara tıkılarak
Ya sessizce yıkılarak, ya meydana çıkılarak...
Tarih sayfasına mührü bir kez daha vurmak gerek





Burmak: iğdiş etmek, enemek
Akaç: su yolu, oluk
Kakaç: manda pastırması
Katar: deve kervanı
Lök: erkek deve
Kilij: Türk kılıcı