ŞİRAZESİNDEN KAYAN BİR GÜN

Ben bugün
zamanın kenarından sarktım,
takvimler beni tutamadı.
Bir kelime buldum
Henüz kimseye ait olmayan
Suskunluklanmak
İçe doğru konuşmanın en gür hâli.

Kalbim,
kendine sürgün edilmiş bir ülke gibi
haritalardan silinmiş
ama acısı hâlâ sınır komşusu.
Aşk dediğin
birine varmak değilmiş meğer,
birinin yokluğunda
kendini eksik taşımayı öğrenmekmiş.

Bak,
yalnızlık bile bana dar geliyor artık.
Gölgemi katlayıp cebime koyuyorum,
ışıkla yüzleşmeye utanıyorum.

İçimde
Adı konmamış bir bekleyiş var,
Ne gitmeye cesaret eden
Ne de kalmaya razı.

Zaman,
Yanımdan geçip gidiyor
bana dokunmadan.

Bugün dua etmedim,
kelimeler yetmedi,
sustum…
O, kalbimdekileri biliyordu.
Ben duamı
Kalbimde mühürledim.

Bir yıldız kaydı az önce,
adı yoktu.
Tutamadım.
Bazı mucizeler
Yalnızca tanık ister.

Eğer bir gün
bu şiiri okuyan biri
“Beni anlatmış” derse,
bil ki
ilk kez biri
benim yerime ağlamıştır.