Ne ömrün kıymetini bildik,
ne de gönlün hakkını verdik!
Zamanı avuçlarımızda ezdik,
sonra “kader” deyip sıyrıldık işin içinden.

Olmazların dibine kadar indik,
“Belki olur” diye diye tükettik kendimizi.
Umudu yorduk, sabrı eskittik,
yarınları bugünden mezara koyduk.

Ömrü ziyan ettik bile isteye,
dur diyene kulak tıkadık.
Her uyarıyı susturduk,
sonra enkazın altında kaldık.

Gönlü perişan ettik, evet!
Bir kalbin ahını aldık,
bir sevdanın canını yaktık.
En ağır günahı susarak işledik.

Sevdik dedik,
ama sahip çıkmadık!
Gitmeyi marifet sandık,
kalmayı cesaret saymadık.

Şimdi dizlerimizde pişmanlık,
dilimizde geç kalmış cümleler.
Ne geri dönen zaman var,
ne affeden kalpler!

Anladığımızda çok geçti,
fark ettiğimizde her şey bitmişti.
Ömür yarım, gönül paramparça,
hesabı kapalı bir hayattı bu!
Ve şimdi bağırıyorum içimden:
Ne kader suçlu,
ne zaman!
Bu yıkımın mimarı
bizzat bizdik… biz!

@NURAL BEKTAŞLI