0
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
23
Okunma
İnsan,
bir gün susacağını bilerek
konuşur hayata;
işte bu yüzden
her kelime ağırdır.
Mutluluk vaat etmez dünya,
ne de teselli eder;
sadece döner durur
kendi sessizliğinde
ve bizi sınar.
Güneş,
kimseyi sevmeden doğar;
ayı parlak kılan
şefkat değil,
vazgeçmeyen ışıktır.
Yağmur iner yeryüzüne,
kar örter izleri;
mevsimler geçer,
hiçbiri kalmaz—
biz kalırız, hatırlayan.
Kimi bakar göğe,
sonunu görür;
yalnızlığını sayar yıldızlara,
kendi karanlığına gömülür.
Kimi bakar aynı göğe
ve içinden bir ses duyar:
“Henüz bitmedi…”
işte umut,
o sessiz cümledir.
Umut,
çiçek açmak değildir;
kışa rağmen
toprağın altında
ısrarla beklemektir.
Belki mutluluk da budur:
ölümü bilerek
hayatı terk etmemek,
sessizce ama inatla
yaşamaya devam etmek.
@NURAL BEKTAŞLI
5.0
100% (2)
