0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
21
Okunma
Haddini bilenle
yan yana yürüdüm,
haddini aşanı
uzaktan tanıdım.
Kendimi anlatmadım herkese,
anlamak istemeyene
cümle israfı saydım.
Sessizliğim
zayıflık sanıldı bazen,
oysa susmak;
değmeyecek kavgayı seçmemektir.
Yanımda yürüyenler oldu,
bir de neden
yavaşladığımı öğretenler…
Kalbimin kapılarını
kontrol ettim sonra,
giren kadar
kalanı da tarttım.
Her giden
kayıp değildi;
bazıları yükmüş,
sonradan anladım.
Güven,
kilidi olmayan bir kapıymış,
açtığında
niyet girermiş içeri.
Her yakınlık
samimiyet değilmiş,
bazı dokunuşlar
sadece nereden vurulacağını
öğretirmiş.
Sevmek
avuçta su taşımak gibi,
sıktıkça eksilir,
bıraktıkça serinletir.
İnsan kendini
geç tanır belki,
ama öğrendi mi,
aynı yanlışa dönmez.
© Fatih bilen telif hakkı saklıdır
