Ağlardın…
Yanına sessizce çöker,
geceyi bile susturur,
düşen her gözyaşını
kaderim gibi avuçlarımda taşırdım.
sen ise gülmeyi hatırladığında,
ilk unuttuğun ben oldum.

Kalbin,
yıkılmış bir harabe gibiydi;
duvarlarını ben onardım,
karanlığına kandil oldum.
sen
iyileşip yeniden ışığa yürüdüğünde,
ardında bıraktığın
ilk gölge ben oldum.

Hayata küsmüş,
konuşmayı unutmuştun;
dilinde sesli kelimeler
ben oldum.
Ve yeniden
konuşmaya başladığında,
ilk kırılan yine ben oldum.

Kâbusların karanlığına düştüğünde,
sığındığın;
başını sessizce bıraktığın
omuz oldum.
Ama sabah olup
güneşi seçtiğinde,
kendi gecende unuttuğun
yine ben oldum.

Yüzüm düşer aklına
uyanınca bir gün;
karşında çıkan her gördüğünü
ben sanırsın.
Koşup dönersin,
her yerde köşe bucak ararsın…
Ama sayende, bu defa
unutan ben oldum................. © Fatih Bilen | Tüm telif hakları saklıdır.