Bugün
zaman yine benden yana olmadı.
Dakikalar geçerken
içimde kalanlar yerinden kımıldamadı.

İnsan,
en çok alıştığını sandığı şeylerde yoruluyor.
Gidenlere değil,
kalan izlere tutunmak daha ağır geliyor.

Kalabalıklar geçiyor yanımdan,
herkes bir yere yetişme derdinde.
Ben duruyorum.
İçimde eksilen bir cümleyi
tamamlamaya çalışıyorum.

Bazı duygular var,
ne anlatılabiliyor
ne de susarak taşınabiliyor.
İçte bir yerlerde bekliyor,
zamanı gelmeyen bir sızı gibi.

Zaman denilen şey
her şeyi silmiyor.
Sadece üstünü örtüyor.
Gece olunca,
akıl sustuğunda
hepsi yeniden görünür oluyor.

Bugün şunu anladım:
insan güçlü olduğu için ayakta kalmıyor.
Kırıldığı hâlde
devam edebildiği için kalıyor.

Ve gün biterken,
içimde hâlâ konuşmayan bir şey var.
Belki umut,
belki sadece alışkanlık.
Ama ne olursa olsun,
hala buradayım.

By - Ask-i-Divane