Nefs ile gönül

Ey nefs, bu can sana nice kez esir oldu,
Her zincirin adı heves, her düğüm kibir oldu.

Zât’a varmak isterken sen önüme duvar ördün,
Her adımda “ben” dedin, Hakk’a giden yolu böldün.

Sırtımda kambur gibi yıllarca seni taşıdım,
Ateşinde yandım da yine senden kaçamadım.

Bilmez misin, bensiz sen bir hayalden ibaretsin?
Ben olmazsam varlığın kuru bir iddiadansın.

Taht kurdun kalbimde, sultanlık tasladın,
Kul olduğunu unuttun, haddini aştın.

Bu zulüm yazık bize, ey azgın yol arkadaşı,
Rızâ kapısı açıkken niye isyan telaşı?

Dur nefs! Anladım ki seni öldürmek değil iş,
Asıl cihad sensin, terbiye budur, savaş değilmiş.

Sustukça sen, kalbim Hakk’ı işitir,
Eğildikçe sen, yüküm hafifleşir.

Gel secdeye varalım birlikte bu sefer,
İkilik erisin, birliğe düşsün perde perde ser.

Sen kul ol, ben kul, O olsun tek Sultan,
Gönlün sırrı budur: Fenâ, sonra irfan.