Eylülü Lanetleyenler

Sabahı çaldılar kapımıza,
Güneş bile korkup doğmadı.
Tank geçti mahalleden,
Çocuk sustu,
Ana dizine vurdu: “Yandı memleket!”

Postal girdi eve,
Ekmek yere düştü,
Onur çiğnendi.
“Sus” dediler,
Dili değil, insanı kırdılar.

Zindanda gün yok gece yok,
Cop var, elektrik var, küfür var.
Bir genç bağırdı: “Ben insanım!”
Duvar çatladı,
Cellât güldü.

İsim sorulmadı,
Suç hazırdı.
Kitap buldular mı?
As gitsin.
Türkü söyledin mi?
As gitsin.

Bir ip sallandı gökyüzünde,
Yaşı küçük dediler,
“Büyütür asarız” dediler.
Ana kapıda kaldı,
Devlet sırtını döndü.

Memleketi hapishane yaptılar,
Sokaklar koğuş oldu.
Korku muhtar,
İhbar komşu,
Susmak erdem sayıldı.

12 Eylül geçmedi be kardeş,
Hâlâ içimizde cop izi.
Hâlâ sorulmaz hesabı,
Hâlâ mezar taşında
“Suçu: Düşünmek” yazar.

Unutma diyorum,
Laf olsun diye değil.
Bu düzen unutandan beslenir,
Faşizm
Halk uyuyunca büyür.
<Yiğit Metin Sevindik şiirleri>