ÖKSÜZÜN FERYADI

Dışarda gece çökmüş, içimde daha beter,
Gönlümde bir feryat var, dinmez, hep tekrar eder.
Her nefesim bir ah’tır, her adımım bir elem,
Yetimliğin ateşine sabır döker durur kalem.

Çocukluk bir bağ imiş, ben giremedim o bağa,
Sokaklar aldı koynuna, geceler kattı rüzgâra.
Hıçkırığım göğe vardı, sesim içimde boğuldu,
Gülmeyen bir gönül ile her umut yere doğruldu.

Ne baba vardı yanımda, ne anne kucağı sıcak;
Yetimin hâlinin ömrü, bilenler için ıssızcak.
Her düşüm bir gurbet oldu, her anım dertle dolu,
Öksüzlük bir ateştir ki, yakar fakat görünmez ulu.

Bir gün gönlümün derdine bir nida indi semadan:
“Ey garip! Dolaşma artık yetimlik denen bu çöl alan.
Gel sığın Rahmet Kapısı’na, gel dinlensin bu ahın;
Yetimlerin sığınağıdır o, derman olur günahın.”

Bildim ki öksüzlük yalnız bana verilmiş değil;
Ey Efendi! Sen de yetim geldin dünyaya asil.
Lâkin ne gam! Sende yokluk bile rahmete döndü,
Senin nurunla karanlık çözüldü, gece söndü.

Adını andım, gönlümde karanlık sabah etti,
Yıkık bir gönül seninle dirildi, ayağa yetti.
Rüyamda elini tuttum, içime doldu huzur,
Zira gül kokmazdı böyle, olmasa sende o nur.

Dedinsin: “Yetimin başını okşayan rahmete erer.”
Ben de serdim başımı, gönlüm sende sükûnet bulur, sever.
Sen yürüdüğün için yol oldu dünya yolları,
Sen baktığın için dirildi ölü gönüller diyarı.

Sensiz geçen bir nefes bile ayrılıktır, hicran,
Senin yolunda yürüyen bulur hem huzur hem güvenlik liman.
Sünnetindir gariplerin gecesinde kandil olan,
Sözündür öksüz gönülleri bir anda bahar kılan.

Ey Resûlullah, gönüllere fer yayan gül-i muhterem,
Adın anılınca titrer kalp, arınır ruh, olur emin, serem.
Feryadım sana yükselir, dualarım sende can bulur,
Çünkü rahmet sende coşar, merhamet sende durur.

Evet, öksüzüm; garibim lâkin artık yalnız değilim,
Senin izinde yürürken derdi bile rahmet sayarım, eğilim.
Rahmetin sardı gönlümü, kaderime şükreyledim,
Allah’ın selamı, rahmeti, bereketi üzerine olsun ey Efendim…