S E S S İ Z L İ Ğ İ N N E F E S İ

İnsan sessizleşir;
Zira söz, gönül ateşinde pişmeyince
Dilin yük olur insana.
Hakikat ağırdır kelamda,
hafifler ancak susunca.

Sessizleşir insan;
Çünkü çok söyledi bir vakit,
Ama sözü sahibine dönmedi.
Sonra anladı:
Her hakikat kulak aramaz,
Bazısı ancak gönle iner.

Herkes aynı duyuşta değildir;
Biri yüreğiyle işitir,
Biri nefsiyle bekler sözü.
O zaman bilir insan:
Dinlenmeyen söz,
Sahibini tüketir;
Gönle değen sözse
sahibini diriltir.

Sessizleşir insan;
Çünkü hayal kırıklığı gök gürültüsüdür,
Ümidin sesi şimşek,
Sabrın nidası ise duadır.
Ve sabır diline inince
Sessizlik olur insanın mürşidi.

Kalabalıklardan çekilir önce,
Sonra kelimelerin gürültüsünden…
En sonunda içindeki dergâha girer.
Dış dünya susunca,
İç dünya zikir tutar.
Gönül kendi halini söyler,
Dinleyen de söyleyen de
aynı insan olur.

Eskiden savunurdu kendini,
Şimdi anlamanın rahmetine sığınır.
Eskiden yarasını gösterirdi,
Şimdi “emanet” deyip sarar.
Çünkü bilir:
Aşikâre yaralar kanar,
Gizlenen yaralar şifa bulur.

Sessizleşir insan;
Zira herkes haklıdır kendi kitabında,
Ama kimse tam “kâmil” değildir.
Ve kemâle yaklaşınca anlar:
Haklılık gönlü doyurmaz,
Ancak huzur doyurur.

Bir gün bakar ki,
Çok konuşan nefsi susmuş,
Yerine dervişçe bir sükût oturmuş.
Gürültüden değil,
Nefsinin yankısından uzaklaşmıştır.

Ve işte o vakit bilir:
Sessizlik kaçmak değil,
Hakk’a yaklaşmaktır.
Herkese anlatmak erdem değil,
Kime anlatacağını bilmek hikmettir.

İnsan sessizleşir;
Zîra bazı sözler dillendikçe basitleşir,
Susunca hikmete dönüşür.
Bazı acılar vardır ki
Adı konunca eksilir,
Gönülde saklanınca Hakk’a yükselir.

Artık bağırarak değil,
Derinden duyar insan.
Kırılınca ses çıkarmaz,
Kırığın içinden geçer.
Ve anlar ki:
En büyük direniş,
Bazen sadece sükûta secde etmektir.