Eğik Zamanların Gölgesi
Eğdi Düzlemi bir kez daha
Düşüncenin sığ
Kuytusundan bu günü
Eğri bir çizgiye koydu zaman.

Kaldı Konuşması gerekenler
Dili bağlı.

Gözü toktu oysa
Geriye kalan
Ocağın soğuk
Küllerinden bir avuç
Eksikti
Ne varsa sıcak
Fazlası sızıydı
Azı yalnızlık.

Bu yüzden
Sardı hüzünlü
Bir Rüzgâr’ın nefesi
Cümleleri Bıraktım
Yerin derinliğine
Dindiremedim
Göğsümdeki o keskin ayazı.

Camımdan vurdu
Kentimin sisi
Yüzümden akan
İstanbul’un lodosunun üstüne.

Çarptı
Sesimi kendi sessizliğime.

Ki Keşke Getirip
, Serp/ebilseydin
Kuzeyin
Kıyı/ya vuran nergis kokusunu
Gönlümün
Şubat penceresine
Belki O zaman
Durulurdu içimin denizleri.

Oysa Uğramadın
Tuzlu yataklarda
Çatladı Umut çeperleri
Düz çizgilerde
Kaybolanların
Gölgesi düştü kendi karanlığına.


Mustafa yaman
26 kasım 2025