Bu aşkın başlangıcı, zaten bir hazan mevsimiydi;
Sararmış bir yaprağın, kopuşunu bilmek gibi.
Senin ruhun, bu dünyaya ait olmayan bir gizemdi,
Bense o sırrın, zorunlu ayrılığını izlemek gibi.
❖
İçimde birikmiş bütün o yorgun özlem, şimdi bir dağdır;
Fakat dağa sitemim yok, çünkü gidişi emreden bir yasa vardı.
Bütün bu hüzün ki, ne kaza ne de bir suçun ağıdır,
Sadece büyük planın, küçük bir parçası, bir nihayet.
❖
Senin gidişin, ruhumun takvimindeki zemheri idi;
En keskin ayazı getiren, ama eli mecburen dolu olan.
Anladım ki, senin rolün bu soğukluğu sunmak,
Benim kaderim ise, o kışın ortasında, donmaya razı olan.
❖
Her sabah uyandım, o izleyen ayazın Vurduğu çiğ damlası gibi;
Minicik bir parlaklık, sonunun soğukluğunu bilerek yaşayan.
Bütün direnişim nafile, kuralı kimseye sormayan,
Ve ben o ayazın elinden, yavaşça buharlaşmaya razı olan.
❖
Biz, çölün ortasında bir anlık yeşil vaha kurduk sandım;
Oysa o yeşil, sadece bir illüzyon, suya yazılmış bir yazıydı.
Sonsuzluk vaadi veren her durak, mecburen yandı,
Çünkü bizim yazgımız, bir araya gelmeye en baştan aykırıydı.
❖
Şimdi her an bir asır, her nefes bir milat kadar uzun;
Zaman, bizi ayırmak için, kendi akışını yavaşlattı sanki.
Ben ki, o sonsuz yavaşlıkta, son vuruşu bekleyen saat kulesiydim,
Bizi parçalara ayıran darbeyi sabırla bekleyen tek kişi.
❖
Duvardaki gölgem bile, sensizliğin dilini konuşur artık,
Kendi içimde, o büyük sözleşmenin sessizliğini taşırım.
Aşk, sadece bir anlaşmaydı; süresi dolunca bitti denilen,
Ve ben o bitişin şartlarını, ruhumun derinliğinde yaşadım,
❖
Bakma öyle gidişinde bir çığlık, bir fırtına yoktu hiç;
En büyük yıkım, hep böyle sessiz ve kurallar içinde gelir.
Bizimkisi bir kavga değil, sadece bir kanun hükmüydü, geçici bir ezeliydi,
Sen yasağı uygulayan, ben ise o kara kaderlisi.
❖
Şimdi geriye sadece, o sessiz nihayet kaldı, ne bir feryat ne bir sitem;
Taşınan sen değil, bizzat o büyük kuraldı, kadim yasaydı.
Sen, o dili sonsuza dek susturan hükmün taşıyıcısı,
Ben ise, o yasağı kabullenmiş, yarasını onurla taşıyan.

Cemre Yaman