Bir gün çarşıda dolaşırken önümde yaşlı bir adam fark ettim. Ayakkabısının altı, her adımında yukarıdan aşağıya salıncak gibi sallanıyordu. Bu hâl içimi burktu; neden bu kadar perişan bir haldeydi acaba? Merakıma yenilip onu takip etmeye başladım. Üstü başı pek iyi görünmüyordu ama ayakkabıları adeta ağlıyordu.

Biraz hızlanıp yüzünü görebilmek için yanından geçtim. Sonra çaktırmadan arkama dönüp baktım. Tanıdık biriydi… İlk anda hiç aklıma gelmemişti, ama çocukluğumdan beri bildiğim Salim amcaydı bu. Hep güler yüzlü, çok çalışkan bir insandı; yıllarca inşaatlarda çalışmış, dört çocuğunu büyütmüştü: Üç oğlan, bir kız.

Şimdi hepsi beyaz yakalı, iyi birer hayat yaşıyorlar. Ama Salim amcanın ağlayan ayakkabılarını görünce ben utandım. Çünkü onlar, geldikleri yeri çoktan unutmuş gibiydiler.

- Mahsum durmuş