1
Yorum
1
Beğeni
4,0
Puan
40
Okunma
Gönül sarayını hep kendi kurar,
O aynadaki yüzle sürekli konuşur.
Ne bir başkasını arar ne sorar,
Tek yoldaş, tek sevgili nefsi duruşur.
Sanır ki bu cihan onunla başlar,
Her sözü, her işi bir ulu ferman.
Sanki güneş bile ondan ışınlar,
Ondan gelir tüm dertlere tek derman.
Başkasının derdi ona boş gelir,
O gözler görmez ki kalpteki sızıyı.
Yalnız kendi acısı büyük, hoş gelir,
Dinlemez kimsenin acı bir yazıyı.
Kibir dağlarını aşılmaz yapar,
Sevgiye, şefkate kapısı kapalı.
Gördüğü her şeyi kendine tapar,
İçi boş, dışıysa hep altın kaplamalı.
Ey Turhal, bu yolun sonu hüzündür,
Yalnızlık çölünde yorgun kalırsın.
Kendini sevmekten yorulmaz özündür,
Ama gerçek sevgiyi hiç bulamazsın.
Hüseyin TURHAL
4.0
100% (1)
Cevap Yaz