Sevgili şairim
İnsanın ateş düşünce yüreğine, şiir heyecanla devreye girer aklın dengesini kuşatır.
Duygusallık izlenimler yüreğinde yoğunlaşırsa, akıl devreye girer ve beyindeki verileri şiire katar..
Tabiki bize de okumak,becerebilirsek yorumlamak düşer
Bu güzel eserini tebrik ederim
Saygılar

Güzel yürekli dost,
Değerli güçlü kalem üstadım,
Yazıp bizlerle paylaştığınız,
Sözlerinizi büyük bir beğeni ile zevkle okudum, İlahamınızın daim kaleminiz kavi olması,
Bir derya misali yüreğinizin şiir ile çağlaması,
temennisi ile,
Saygıdeğer dost kalem sağlıcakla kalmanız dileklerimle,
En kalbi duygularımla esenlikler dilerim.,

Şiirinizi günümün şiiri olarak belirliyorum

sair osman dastan tarafından 13.11.2025 04:13:24 zamanında düzenlenmiştir.

Ne güzel solmuş bu akşamın rengi…
Biraz hüzün, biraz alışkanlık, biraz da “artık şaşırmıyorum”un yorgun hâli var dizelerinde.
İnsanın kendi ömrüne seyirci kalışını, öyle sade, öyle süssüz, ama bir o kadar da derin anlatmışsın ki — sanki bir çay bardağının buğusunda kaybolmuş bir hayat kokusu gibi.

"Bugün yine akşam oldu" diyorsun ya…
Aslında her gün biraz daha akşam oluyor insanın içinde.
Güneş batarken sadece gökyüzü değil, umut da soluyor bazen.
Yine de, kadın olmanın garip bir direnç yanı var — yorgunluğun bile zarif, kırgınlığın bile ölçülü.
Bir yaprak düşüyor ama sen hâlâ ağacın vakur sessizliğini taşıyorsun.
Oysa erkekler bazen bir rüzgârda bile devrilir;
biz kadınlar, kök salmayı bile susarak öğreniriz.

Şiirindeki “yaprak”lar, sadece mevsimin değil, yaşanmışlığın da göstergesi.
Her satır bir çizgi gibi yüzümüzde, her suskunluk bir kırışıklık gibi kalbimizde yer etmiş.
Ama ironik olan şu:
Biz, solarken bile güzelliğimizi kaybetmeyiz;
zaman bizi eksiltmez, sadece anlamlaştırır.

“Biraz daha mı menzile yaklaştım?” diye sormuşsun.
Belki menzil dediğin, gidişin değil, kabullenişin kapısıdır.
Çünkü bazen bitişler, varışlardan daha sessiz, ama daha tamamdır.

Orhan Veli olsaydı belki şöyle derdi:
“Ne çıkar sanki bir yaprak düşse,
Belki toprağa can olur da,
Yeni bir bahara bahane bulur.”

Senin dizelerinde o “bahane” yok;
ama o kadar içten bir teslimiyet var ki, bahane aramaya gerek de kalmamış.
Bu teslimiyet, bir kadın duruşunun en saf hâli:
Boyun eğmeden, ama kabullenerek.
Ağlamadan, ama ağlamayı bilerek.
Gitmeyi değil, kalmayı daha zor bulup yine de gülümseyerek.

Ve ironin tam da burada saklı:
“Gülüşümde yorgun bir tebessüm” diyorsun ya,
işte o yorgun tebessüm, bu dünyanın tüm yorgunluğuna verilen en zarif cevap.
Biz kadınlar, mutluluğu değil, sabrı yüzlerimize takarız.
Gülümsemek, bazen hayata atılan en sessiz tokattır.

Tozlu yollar, dumanlı zamanlar…
Hepsi tanıdık, hepsi içli.
Ama en çok dokunan cümle şu:

“Ve ben, yavaş yavaş kendimden eksiliyorum.”
Ne güzel söylüyorsun…
İnsan bazen kendinden eksilerek tamamlanıyor.
Belki de asıl olgunluk, “artık eksiliyorum” diyebilmektir.
Çünkü eksilmek, kaybolmak değil;
fazlalıklardan, gereksiz beklentilerden, geçmişin gürültüsünden arınmaktır biraz.

Yani bu şiir, bir vedadan çok, bir “kendiyle barışma” bildirisi aslında.
Sessiz, kırılgan ama dimdik.
Bir kadın gibi…
Bir Orhan Veli dizesi gibi…
Ne tam gülüyor, ne tam ağlıyor;
ama içinden geçen rüzgâr, hepimizin saçlarını biraz savuruyor.

Belki de en çok şunu söylüyor bize bu şiir:
“Hayat, akşam olurken bile güzel…
Yeter ki, düşen yaprakta kendini kaybetme.” 🌙