Bir yara değil bu, o aşkın imlası,
Senden kalma en derin, en eski sızı.
Tam orta yerimde, o büyük hatası,
Yüreğimin adı, sensizliğin yazısı.

Zaman unutturmaz, aksine korur seni,
Her atışta fısıldar adını gizlice.
O ilk görüşün, o son bakışın rengini,
Taşırım ben bu izde, her gece her gece.

Ne bir bıçak kesiği, ne de bir kaza,
Bu, vedanın kalbime çizdiği harita.
Beni sana bağlayan görünmez bir ceza,
Sonsuzluğa uzanan, sessiz bir feryattır-a.

Hangi acı, bu kadar güzel olabilir?
Yalnızlık değil, hayır, sensizliğin adı.
Bu kesik, beni sana bağlı tutabilir,
Yaşadığım en gerçek, en büyük sevdaydı.

Şimdi hangi elde uyur o nazlı ten?
Bana kalan yalnız, boşluğun sesi.
Oysa sendin, kalbimde fırtınalar dindiren,
Şimdi bu kesik, gidişinin mührü, kederin nefesi.

İspatıdır bu iz, bir zamanlar varlığının,
O dev dalgaların kıyıma vuruşunun.
Gözlerimdeki o yorgunluk, anla,
En büyük şiiri, seninle oluşumuzun.

Ben bu yara ile yaşamaya alıştım artık,
Onu sarmadım, gizlemedim, kabullendim.
Sen gittin ama ben o aşkla çok savaştım,
O kesiğin içinde, kendimi dindirdim.

Artık ne bekleyiş var, ne de bir umut zerresi,
Bu iz, o büyük kitabın mühürlenmiş son sayfası.
Sen şimdi susan bir feryatsın, kalbimdeki mühür,
Sonsuzluğa yazılmış, en kesin veda yazısı.

Cemre yaman