neleri animsadim bilseniz...
cocuklugum... ve Rahmetliler.... evimiz....... bahcemiz...
hanimelinin o yayilan kokusu... rengarenk ortancalar... camgüzelleri... küpeliler.............



annecigim..........



ah be dost...



sevgimle.....

vefakar yüreğinizi kutlarım.

Çiçekleri sevmeyen, onlara kıymet vermeyen, hayatı tanımamış demektir.
Çiçekler, cenete götüren dünya işaretleridir.
Şiirinizi beğenerek okudum. Ayrıca kısa dörtlüğüme yorumunuzla sizden haberdar oldum.
İyi de oldu.
Tebrikler.

sevgilerimle

çok güzel

dizeler

çiçekler

onlarsız dünya

olurmuydu

olmazdı bence kutlarım

Nefesler karışmış, sesler birleşmiş bu yazıda. Üç kadın, tülbentleri altında loş bir bulut altında, tek bir an'ı yaşıyorlarmış gibi algıladım. Yazının yazı olarak güzelliği adeta mükemmel.

çiçek çiçek miss gibi şiir buhurdanlık misali okuyanı mise boyuyor. yüreğinize ruhunuza sağlık afiyet.
hürmetle vesselam

Nefis kokular eşliğinde, güzel bir anma oldu şiiriniz.
Tebrik ederim. Selamlarımla.

Yalnız, küçük ama çok önemli bir uyarım olacak. 'Elhamd' şeklinde yazarsanız sûrenin adını doğru iletmiş olursunuz. Teşekkürler.

YAZAN VE DÜŞÜNEN YÜREK BAŞKA BİR DERT GÖRMESİN...ANLAMLI DİZELERDİ...RABATLI

ruhları şadolsun
tebrikler

hüzünlü anlamlı dizelerdi
çok güzeldi
tbrler

Kocaman bir bahçemiz, geniş bir balkonumuz vardı çocukluğumun geçtiği evimizde. Giriş kapımızın sağ tarafını kocaman bir hanımeli süslerdi, akşamüstü yaydığı enfes kokusuyla gelip-geçeni mest eden, sol tarafını sarı sarı çiçekleriyle, kocaman bir yasemen… Bahçede renk renk, her çeşit güller…

Bahçeden balkona çıkan üç basamaklı merdivenin iki yanındaki, ortası toprak doldurulmuş, geniş taş korkulukları, adını hâlâ bilmediğim, baharda sarı taç yapraklı, pembe, yoğun çiçekler açan ve çiçekleri akşamdan sonra kapanarak ‘uyuyan’, zemine doğru ‘sarmaşan’ o çiçek kaplardı…

Yemek odamızın penceresinin demirleri, boydan boya mum çiçekleriyle kaplıydı… Akşamları eşsiz bir koku alırdı etrafı, mükemmel güzellikte, silme açmış mum çiçeklerinden, esen her rüzgârla içimize çektiğimiz…

Balkonun çevresini saran içi toprak dolu, taş korkuluklarda mevsimine göre değişik değişik, rengarenk çiçekler olurdu. Reyhanlar, zambaklar, cam güzelleri, adını bilmediğim ama pembe ya da beyaz açan çiçeklerine dokunmayıp, ekşi tadını severek, yoncaya benzer, uzun saplı, yeşil yapraklarını koparıp koparıp yediğim o çiçek…

Evimizin içinde ve balkonda renk renk saksılar içinde değişik başka çiçekler de olurdu mutlaka. Boyunun uzamasını merak ve heyecanla takip ettiğimiz kılıç gibi, yapraklarının zehirli olduğu söylendiği için dokunmaya korktuğum fil kulağı gibi, geniş, koyu yeşil yapraklarının arasından nazlanarak açan kırmızı çiçekli kauçuklar gibi…

Çoğu zaman kıskanırdım bu çiçeklerin hepsini. Onların yapraklarını okşuyor, su verirken güzel güzel, sevgiyle onlarla konuşuyor diye annem… Sitem ederdim, “beni çiçeklerin kadar sevip, okşamıyorsun anne” diye… Şımarıklıktı bu elbette, annemin hemen yanıma gelip, beni daha çok sevip okşamasını bir kez daha sağlayacak, çocukça bir şımarıklık…

Çok fazla çiçek yok benim evimde. Uzamasını pür dikkat takip ettiğim bir saksı kılıç, iki saksı, sarı-kırmızı gül, altı saksı reyhan, bir aşk merdiveni ve balkonun geniş kapısının çerçevelerini boydan boya kaplayan mum çiçeği… İki tek yapraktan köklendirdiğim, hissettiği geçmişe özlem dolu yoğun sevgimden olsa gerek alıp başını giden, esen rüzgârla gelen kokusuyla beni alıp çocukluğuma götüren, eşsiz güzellikteki mum çiçeği…

Bizim cennet çiçeğimiz ise Nergis’ti Özlemce…

Anneciğimin, koca bahçe ve balkon yetmezmiş gibi, evimizin damında, biriketlerle çevirdiği küçük çiçekliğinde yetiştirdiği, üzerine titrediği nergisler…

Cennet kokulu, cennet çiçeği nergislerimiz…

Dün, sabahın ilk saatlerinde bu şiirini yazarken sen, nereden bilirdin ki, beni alıp nerelere götüreceksin?..

Teyzemin sabah dama çıkıp suladığı ve mevsimin açan ilk nergisini, o bir tek dal nergisi, sevineceğini bildiği için koparıp anneme getirdiğini de bilemezdin…

O nergisin kokusunu içine çektikten sonra annemin son nefesini verdiğini bilmediğin gibi…

O bir tek dal nergisin, daha bu gece çıkarıp okuduğum, annemi kaybettiğim yıl tuttuğum günlüğün arasında, tam onu kaybettiğim günün sayfasında kurumakta olduğunu bilmediğin gibi…

Mis kokular misralardan tasmis efendim Son zamanlarda bizimde dilimiden düsmez oldu o dualar Bu seferde Rahmetlilerin ruhuna gitsin.Tüm gecmislerimize rahmet hastalarimiza acil sifalar Selam ve saygilar.

KaramsarSair tarafından 11/14/2008 10:32:12 PM zamanında düzenlenmiştir.

Ya ne desem bilmiyorum ki..
Çok beğendim..