Adımlarım ürkek temkinli
İlerliyorum önümü göremediğim yollarda
bir ay ışığı vuruyor yıllar sonunda
bu ışık ne yoluma ne sağıma soluma
benim üzerimde sadece
başrol gibiyim tiyatromda
benim sahnem
benim oyunum
ve izleyicim birkaç arkadaşım ailem
tüm çabam ayakta alkışlanmak için mi
yoksa sadece oyunumu sergileyip gitmek mi

kendimi öyle kaptırdım ki tiyatroya
gerçekliğimi unuttum
ne ben başrolüm ne de hayat bir oyun
birkaç ezber ile bitmezdi onlarca yıllar
doğaçlama gerektirirdi bu tiyatro
an gelirdi ben yazardım senaryo
biri oynar ben izlerdim
bazen ben oynar
ama yine ben izlerdim
başkasının yazdığı karakterleri
üstüme iki beden büyük gelen palto
ağzıma uymayan şiveler
cinsiyetime uymayan hareketler
kişiliğime uymayan kişilikler

bazen müzikale dönüşürdü
şarkılar ve kuğu gölü balesi
incelikle yerimden sıçrar
parmak ucuma düşerim
bir kuğuya dönüşürsem de
sevilir miydim
birinci perde varoluş
sonuncu ise yok oluş

kendi hayat tiyatromda
hep bir figürandım
salonumun çatısı yıkıldı başıma
ve aralanan gökten
hüzme vurdu bana
beni benim hayatımda
başrol yapan ışık hüzmesi
ay ışığım benim
beni sahnede var ettin
kendi hayat çizgimi çizdirdin
her adımımda beni izledin
her adımımda seni izlerdim
gün doğmasa da salonuma
ay ışığım sevgilim
aydınlatıyorsun beni daima