Bir yangın geçti içimden sessizce,
Ne bir iz kaldı ne de nefes.
Her şey bitti sandım bir gece,
Meğer yeniden başlıyormuş sevmek.

Küllerim arasından doğdun ansızın,
Bir kıvılcım oldun, yaktın her şeyi.
Ne ölmek kaldı bana, ne dirilmek,
Sadece sen yeniden ben oldun içimde.

Bir fırtına gibi savrulurken zamana,
Yorgun bir kalp, suskun bir dua.
Sen dokundun, küllerim kıvılcımlandı
Ve yeniden var oldum, adı sen olan bir hayata.

Bir yanış bu ama acı değil,
Bir yok oluş değil, bir diriliş.
Aşkın ateşinde eridim belki
Ama o eriyişte buldum özü, seni.

Geçmişimin gölgesi düştü önüme,
Kırık aynalarda eski benliğim.
Ama senin gözlerin değdiğinde,
Yansımamda gördüm yeni bir “ben”.

Her yanışta biraz daha sana yakın,
Her külümde biraz daha temizim.
Çünkü sen dokundun kalbimin derinine
Ve ben oldum yeniden, seninle varım.

Ateşin diliyle konuştum gecelere,
Küllerimle yazdım seni yıldızlara.
Bir yanıştan geriye kalan tek şey,
Bir kalp ki hâlâ sen diye atıyor.

Dünya yansa bile fark etmez,
Senin isminle tutuşur içim.
Ve bilirim, her kül yeniden doğurur,
Eğer içinde aşk varsa senin gibi.

Bir yanışın kıyısında buldum gerçeği,
Yıkım sandığım şeymiş aslında yeniden doğuş.
Senin sevginde öğrendim sükûnu,
Ateşte bile huzur bulunurmuş.

Her şeyin bittiği anda,
Bir ses duydum içimde fısıltıyla:
“Ben buradayım,” dedin
Ve küllerimden yeşerdi bir cennet.

Ne acı kaldı, ne de geçmişin izi,
Sadece senin sıcaklığın var içimde.
Artık her yanış bir rahmet bana,
Çünkü her yanışta yeniden sen doğuyorsun.

Ve bil ki sevgilim, ben artık korkmam,
Yanmak bile kutsal seninle olunca.
Küllerim, geçmişim, yüreğim, hepsi sen,
Ben yandıkça çoğalıyorsun içimde.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(11 Ekim 2025 - 23 Ekim 2025)