Karşımda bir şiirden çok, iyi niyetle döşenmiş bir ahlak manifestosu buldum ben. Dürüst bir adamın kürsüden yaptığı bir konuşma; samimi, doğru.

Tekniğe baktığım zaman, bir duvar ustası titizliğinizi görüyorum. 11'li hece ölçüsü bir milim sekmiyor. Uyaklar yerli yerinde, redifler ("gerekir") bir çekiç gibi aynı noktaya vura vura mesajı zihne çakıyor. Bu, geleneğe saygılı, kusursuz bir zanaatkârlık.

Fakat bence bu kusursuzluk, aynı zamanda metnin hapishanesi.

Edebi açıdan bu şiir, hiçbir risk almıyor. "Üç günlük dünya", "adam gibi adam olmak", "sararıp solmak" gibi ifadeler, şiirsel bir keşif değil, binlerce kez çiğnenmiş, tadı kaçmış sakızlar. Şiiriniz bize adaletin nasıl hissettirdiğini göstermiyor; sadece "adil ol" diyor. Bu bir emir. Oysa şiir, emir kipiyle değil, kalp atışıyla yazılır.

Yine de şiiriniz, bu yavanlık içinde ilerlerken, yaptığım bu eleştiriyi hafifletecek şekilde aniden beşinci kıtada parlıyor.

"Namazdır oruçtur ferdi ibadet Kârı ve zararı kendine elbet Adalet yok ise kopar kıyamet"

İşte bu bence, şiirin vicdanıdır. Şiirin tek bir anlığına nefes aldığı, vaazdan sıyrılıp hakikate dokunduğu yer burası. Ferdi dindarlığın kişisel bir mesele olduğunu, ancak toplumsal çöküşün ("kıyamet") sebebinin ibadetsizlik değil, adaletsizlik olduğunu söyleyebilmek, işte bu satırlar şiirinizi sıradan bir nasihat olmaktan çıkaran o cesur kıvılcım.

Bu kıta, şiirin geri kalanını affettirmeye yetmese de ona saygı duymamı sağladı.

Sonuçta şiiriniz, mesajı sanatından çok daha büyük bir metin. Adaleti sağlam bir zırh gibi kuşanmış ama içinde kanat çırpan o şiirsel ruhu boğmuş. Önemli bir sorunu samimiyetle ele alışınıza şapka çıkarıyorum ama edebi lezzetine hayran kalamıyorum.

Saygılarımla

Günü fazlasıyla hak eden güzel bir şiir.
Anlamlı, akıcı, etkili ve doyurucu bir şiir.
Eleştirirken bile yol gösterici olan bir şiir.
Adaletli olmanın gerekliliği üzerine inşa edilmiş bir şiir..
Değerli Hayrullah Beyi en içten dileklerimle kutluyorum.
Saygı ve selamlarımla.