Öfkeye sarıldım bir an, kırılmış bir kalbin sancısıyla,
Avuçlarımda ateş vardı, adın geçmişti acısıyla.
Sandım ki sana savurunca diner içimdeki sızı,
Meğer aşkın küllenmezmiş; ateşi hep bende saklıydı.

Sözler sustu… Çünkü bilirim, sevgiliye kırgınlık ağırdır,
Bir damla öfke, koca bir sevdayı karartmaya hazırdır.
Yine de içim elvermedi; çünkü kalbim seni tanır,
Küser ama unutmaz, kırılır ama hep sana kanar.

Avuçladığım kömür gibiydi sensizliğin kül rengi,
Atmak isterken içimde yandım, ah bu sevdanın dengini…
Öfke bir kış gecesiydi; tenimde don, içimde yangındı,
Meğer en büyük acı, sevdiğine kızmaktan alınan paymış.

Şimdi anlıyorum; affetmek, unutmak değil aslında,
Aşk dediğin bazen susar, bazen sabır olur bir masada.
İçimdeki ateş sönmedi, sadece yönü değişti,
Öfke değil, sevda kaldı; külden filiz verdi gizlice.

Elimi çözdüm artık; rüzgâra bıraktım sönmüş közleri,
Sarılmak istiyorum yeniden, aşka yakışır sözleri.
Her küslükte öğrendim; sevgi, gururdan büyüktür,
Kalbin varsa eğer, dönüp sarılacağın tek yer yine o göğüsdür.

Ve sonunda anladım sevgilim;
Öfke kalpte değil, omuzda bir yükmüş aslında.
Aşk ateşini taşımak yanmak değil, yaşamakmış,
Öfkeyi tutan yanar; seven iyileşir aşkın dışında…

@NURAL BEKTAŞLI