Yaralı Ceylanım

Oy benim yekparem,
Canımdan çok sevdiğim kadınım,
Benim narin, benim kırık,
Benim yaralı ceylanım...

Şimdi nerelerdesin,
Kiminle, kimlerlesin?
Olduğun yerde mutlu musun kadınım,
Yoksa geceleri hâlâ sessizliğe mi sığınıyorsun?

Hayallerin gerçekleşti mi,
O çocuk gülüşün hâlâ duruyor mu yüzünde,
Yoksa zaman seni de yordu mu benim gibi?
Her şey istediğin gibi mi gitti,
Yoksa istemediğin yollarda
Kötülediğin insanlarla yürümek zorunda mı kaldın?

Dostlarınla yürümek varken,
İki yüzlülerle mi devam ettin yoluna?
Neden, yaralı ceylanım...
Yakıştı mı bu sana,
Yakıştı mı bize, söylesene?

Başta her şey güzeldi,
Rüzgâr bile bizimle esiyordu,
Sonra midem bulandı, tiksindim…
Sözlerin soğudu,
Bakışların yabancılaştı,
Biz bile kendimize benzememeye başladık.

Biz seninle başkalarına yük olmamak için
Hiçbir şey istemezdik oysa,
Demiyor muyduk hani:
“Altın kemer takıp boyun bükmektense,
Gümüş kemerle başımız dik gezeriz.”

Ne zaman kaybettik o gururu,
Ne zaman sustuk haksızlıklara,
Ne zaman eğdik başımızı bilmem…

Ama bil ki, ben hâlâ o günlerdeyim;
Seninle veya sensiz,
Duruşumu, efendiliğimi bozmadan yoluma devam ediyorum…
Keşke senin için de aynı şeyi söyleyebilseydim.
Şimdi ne oldu bize böyle,
Ne oldu, yaralı ceylanım?..