Bir dalın ucunda kaldı gülüşün,
Rüzgâr her estiğinde sesin düşer toprağa.
Yarım kalmış bir cümle gibiyiz şimdi,
Ne başı okunur ne sonu var duada.

Gözlerimde bir bahar uykuda,
Kokun hâlâ sığınmış yastığıma.
Ne giderim ne de dönerim sana,
İkimizin arasında bir mevsim dondu havada.

Bir çiçek açardı her “belki”de,
Şimdi solan her yaprak, bir “keşke”nin rengi.
Yüreğimde rüzgârın yetim soluğu,
Adınla üşür akşamın eli.

Yağmurun dilinde sen varsın hâlâ,
Her damla bir anıya dokunur usulca.
Ben ıslanırım, gökyüzü ağlar,
Ve zaman, seni unutmamanın adı olur bana.

Bir gülüşünle yeşeren dünya şimdi sessiz,
Toprak bile susmuş, kuşlar da uzak.
Bir yarım kalmış bahar gibiyiz,
Açmayı unutan bir tomurcuğun içinde.

Gidişin bir ezan gibi yankılanır içimde,
Dua ederim her sustuğumda adını anmadan.
Çünkü bilirim; sevmek bazen
Bir suskunluğu sevmektir, insan olmadan.

Bir gölge gibi geçtin kalbimden,
Işığı seninle götüren bir sessizlikle.
Şimdi ellerim boş, gözlerim nemli
Ve içimde bahar, yarım kalmış bir niyetle.

Her gece aynı yere düşer rüyam,
Bir papatya tarlası, senin adınla dolu.
Kalkarım uykudan gidişin kadar beyaz
Ve yine aynı dua: “Belki döner yolu.”

Sözlerim biter, sessizliğim kalır,
Bir mevsim gibi küser içimde yeşil.
Yarım kalan her bahar gibi ben de,
Tamamlanmam, çünkü sensizim.

Zaman geçti, anılar büyüdü,
Yine de seninle kokar rüzgârın içi.
Bir gün döner misin bilmem ama
Bende hep ilkbaharsın hiç bitmemiş gibi.

Küllerimden doğmaz artık o çiçek,
Ama hâlâ bekler, sanki olurmuş gibi.
Yarım kalan bir bahar ben
Ve sen hiç gelmeyecek bir nisan gibi.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(16 Ekim 2025)