Ne güzel söylemişsin Nurgül’üm…
Her mısrada bir ayna tutmuşsun insanoğluna,
Her kelimede bir tokat gibi inmiş hakikatin sesi.
Oysa insanoğlu, hâlâ kendini görmezden gelmekte mahir,
Hâlâ gölgesine bile kibirle bakmakta.
Bir yanıyla toprağın çocuğu,
Bir yanıyla ateşle imtihan edilmiş,
Ama yine de sanki hiç ölmeyecekmiş gibi yaşıyor.
Küçük bir yağmurda sırılsıklam kalbini bile unutan bu mahlûk,
Bir fırtınayı bile yönetebileceğini sanıyor.
Ne garip değil mi,
Kendi nefesini bile Hakk’ın verdiğini unutan insan,
Bir başka insanın rızkına göz dikebiliyor utanmadan.
Sen diyorsun ya: “Pişerek şekil alır çamurun insanoğlu.”
Ne doğru, ne derin bir söz…
Çünkü herkes yanar, ama herkes pişmez bu hayatta.
Kimisi alevde kavrulur,
Kimisi ateşten nur çıkarır.
Kiminin közünden dua yükselir,
Kiminin dumanından kin.
Bak Nurgül’üm,
Şimdi sokaklarda nice maskeli yüzler dolaşır,
Kimi selâmı ticaret bilir, kimi gülüşü yatırım.
Vicdanlar artık sessizde,
Kalpler ise Wi-Fi’siz bir bağlantı misali kopuk birbirinden.
Edep, bir süs eşyası gibi vitrinlere konmuş;
Haya, lüks mağazalarda satılmakta pahalıdan.
Bir tebessüm bile borç olmuş bu çağda,
Bir “merhaba” bile menfaatle tartılır olmuş terazide.
Senin dizelerin, sanki Orhan Veli’nin sesine karışmış:
“Ben de insanım be kardeşim,” der gibi…
Ama sonra utanır gibi, “Keşke olmasaydım bazen,” der gibi.
Çünkü insanoğlu,
Kendi yaptığı putlara tapacak kadar şaşırmış yolunu.
Bir avuç paraya gönlünü,
Bir damla alkışa vicdanını satmış.
Kibrin gölgesinde büyümüş,
Ama hâlâ çocuk kalmış ruhu.
Ne doğru demişsin yine:
“Kendini devrilmeyen ulu çınar sanırsın.”
Oysa bir rüzgâr yeter,
Bir fısıltı kadar küçük bir kader,
Köklerinden söker seni.
Ve o zaman anlarsın;
Toprak, aslında kimseyi aşağı çekmez,
Sadece geldiği yere davet eder usulca.
İnsanoğlu…
Elindeki nimeti görmeden şikâyet eden,
Gözünün önündeki mucizeyi fark etmeden mucize arayan varlık.
Sevgiye yabancı,
Ama yalnızlıktan şikâyetçi.
Kibirle beslenir, tevazuyla aç kalır.
Bir gün susmayı öğrenir belki,
Ama o gün konuşacak kimse kalmaz etrafında.
Senin şiirin, bir nasihat değil sadece,
Bir feryat, bir dua, bir isyanın bile edepli hâli.
Her dizesiyle hatırlatıyorsun bize:
İnsanoğlu, sen toprağın kokusunu unutma!
Çünkü her kazandığın, bir gün avuçlarından akıp gidecek,
Ve geriye sadece kalbinin izi kalacak.
Bak, Orhan Veli olsa şimdi,
Belki şöyle derdi bu şiire:
“Ne güzel anlatmışsın be kızım,
Ama insanoğlu yine anlamaz,
Çünkü anlamak emek ister,
Oysa o, emeksiz cennetin peşinde.”
Ve ben de derim ki sana Nurgül’üm,
Bu dizeler bir şiirden fazlası olmuş artık:
Bir ayna, bir terazi, bir vicdan…
Çünkü bazen kelimeler susar,
Ama hakikat konuşur senin dizelerinde:
“Topraktan geldin, toprağa gideceksin,
Ama aradaki yolun adıdır insanlık.”