HER ZAMAN YAŞAMAKTAN GURUR DUYDUĞUM NAMI DİĞER KUZGUNDERE’DE GEÇEN ÇOCUKLUĞUM. KUZGUNDERE TRABZON’UN VAROŞ BİR MAHALLESİ ZAFER MAHALLESİ. AMA NEDENSE HEP KUZGUNDERE İSMİYLE ANILDI. ŞİMDİ DURUYORMU DİYE SORARSANIZ, MAALESEF KENTSEL DÖNÜŞÜMLE YOK EDİL

KUZGUNDERE’DE ÇOCUK OLMAK
Ne çocuk oldum,
Ne çocukluğumu yaşadım,
Hiç oyuncağım da olmadı,
Kitaplarımı cicili kağıtlarla kaplamadım.

Çantamı da süt torbasından yaptım,
Ayakkabım naylondu, sonra iskarpin oldu,
Öyle sevindim ki anlatamam.
Utancımdan mahalleye giremedim,
Çocukluk bu ya işte..
Herkes bana bakıyor sandım,
Hele o Yavrukurt özlemi yok mu?
Ezikliğini hep içimde hissettim.

Fukaraydık üstelik sekiz nüfus,
Bir babamın aylığına bakardık,
Rahmetli babam, adam gibi adamdı,
Adını sorarsanız Recep ustaydı.
Heybetli mi heybetli, üstelik uzun boylu,
Bir bakışından korkardık, ödümüz kopardı.

Ya mahallemizin komşuları,
Hangisini sayayım yazmasam,
Diğerleri acaba gücenir mi?
Kazım Aga, mahallemizin bakkalı,
Kaç kuruşla gittiysem, hep istediğimi verdi.
Ya Ruşen amca sayılı şoförlerden,
Sabahları bizleri okula bırakırdı.

Tufan amca mahallemizin muhtarı,
Arabalara takılmayın derdi.
Tatlı sert güleç yüzlüydü,
Dediysek de çatınca kaşlarını,
Harbiden ödümüz kopardı,
Tufan amca adalet timsaliydi.

Kuzgundere’nin bıçkınları vardı,
Hangisini saysam hepsi de, adam gibi adamdı,
Cemal Abi kahvesi vardı,
En yakın can dostumdu,
Yeri gelince acaip racon keserdi.

Kör Hasan en sevdiğim insandı,
Balıkçı Tayar, gönlü güzeldi,
Duymadım bir kalp kırdığını,
Hamdi abi kafayı bulunca,
Sohbetine doyum olmazdı.
Çolak Temel, altın diş Cevat,
Birde Ölmez İbrahim efendi mi efendi,
Aso İbrahim çocukluk arkadaşımdı.
Gencebay Nuri şarkıyı gönülden okurdu.

Azmi, Şerif, muhtar Temel, Rahmetli Ömer, Halisin Mehmet acaip yakışıklı,
Bakkal Cevat, bakkal Metin, Gezdi İlyas, Kesik Sali,
Abim Salih, Berat abi, muhtar Metin, Mustafa,
Yoktu hiç bir kötü insan,
Hepsi de güzel insanlardı,
Tümüne Tanrım rahmetler eylesin.

Kuzgundere bu raconu biz keserdik,
Büyükler sever, küçükler saygı duyardı,
Ne mahalle idi arkadaş, her gelen geldi geçti,
Bir daha doğsam yine orda yaşarım.

Ne güzel maçlar yapardık,
Topumuz da kağıttan toptan,
Gara Salim iyi çalım atardı,
Arkamdan yetişir topu kapardı.
Ünal’da ondan alır, topu da gol yapardı.
Topu sokakta, çomağı tarlada,
Ya misket; onu da çamurda oynardık.

Ne oyuncaklar yapardık;
Makaradan araba, bilyeden kay kay,
Kale dibine çıkar ta aşağı kayardık,
Birinci olunca da acaip caka satardık.

Huyum kurusun benim,
Hiç sonuncu olmadım bir kere ikinci,
Üç kerede üçüncü oldum,
Ne günlerdi arkadaş, istedim hiç bitmesin,
Çamurda da oynasak, mutlu olduğumuz kesin.

Hayatta acımasız hiç bakmadı yaşıma,
Elinden geldiğince, neler geldi başıma.
Hayat da bize bir görev biçip geçti,
Ne kendime kızdım ne sana,
Nede ona gücendim.

Sadece biçtiği rolü oynamaya çalıştım,
Söylenecek son sözde, hepten mutlu olduk,
Yoksulduk, fakirdik ama,
Galiba mutlu yaşamayı başardık.

Babür Ali Yaşar
1977/Kuzgundere