Bu şiir, Peri Feride Özbilge’nin kaleminde, aşkın bir duygu olmaktan çıkıp varoluşun yüküne dönüşmesini anlatan olağanüstü bir iç monolog. “Ömrüme düşen senin sancındır” cümlesi zaten başlı başına bir manifesto; aşk burada şairin yaşamına denk, hatta yaşamının acısını şekillendiren bir merkez hâlinde.

Şair, sevdayı bir huzur değil, bir firar olarak kurguluyor: “Üstüme başıma sinmiş bir firar var.” Bu firar, kaçış değil aslında; yakalanmak istemeyen bir yanış, bir teslimiyet biçimi. Sevmenin kendisi bir suç, ama işlenen bu suçtan doğan pişmanlık değil, bir tür kutsal direniş var dizelerin derininde. “Çünkü en çok sen sustun, ben seni sustuğunda sevdim.” — Bu dize, şiirin kalbinde atan nabızdır; burada sevgi kelimelerden değil, sessizlikten beslenir.

Şairin dilinde “sessizlik”, en yüksek bağırış biçimidir. “Bir tek senin sessizliğinden sökülür dilimin kör düğümü” derken, sevilenin sessizliği bile konuşkan bir kudrete dönüşür. Aşk artık kelimeyle değil, suskunlukla aktarılır. Bu yönüyle şiir, modern bir “tasavvufî” duyarlılığa da yaslanır: İsim bile söylenmez, çünkü aşkın hakikatinde “sen”i dile getirmek, sırrı ifşa etmektir.

İçerik boyunca şiir, yasak, suç, yargı, firar, yakalanma gibi kelimelerle bir “duygu adliyesi” kurar. Bu, sadece iki insanın aşkı değildir; insanın kendi benliğine, kaderine ve sınırlarına karşı açtığı davadır. “Bütün yasadışı aşklar gibi seninle yakalandım hayata” derken, sevmek artık yaşama bir suç ortaklığıdır.

Dizeler ilerledikçe şairin sesi kabuk değiştirir. Başlangıçtaki iç çekiş, yerini kutsal bir farkındalığa bırakır: “Sığmadım hiçbir ömre ama senin kalbine yığıldım.” Burada, aşk artık “sonsuzlukla sınırlı” bir haldedir; kalbin içi bir evrendir ve şair o evrende yerini bulmuştur.

Son kısımda, şiir bir dua ritmine kavuşur. “Saçlarıma kar düşerken ellerinle güneşi getir alnıma” cümlesi, bir sevgiliye değil, bir kudret merkezine sesleniş gibidir; sevgili artık ilahi bir varlığa dönüşmüştür. Ve finalde: “Bir tek sen kokarsın bu kadar karanlık bir şehrin sabahına.” — Burada sevilen kişi, hem karanlığın hem de aydınlığın anlamını taşıyan bir varlık hâline gelir.

Bu şiir, bir “aşk itirafı” değil; bir aşkın anatomisi, hatta “suskunluğun diliyle yazılmış bir dua”dır.
Her dizesi, bir insanın hem kendini hem de ötekini bulma çabasıdır.
Ve belki de şairin asıl söylediği şudur:

“Aşk, kelimelerle değil, kalpte yankılanan bir susuşla tamamlanır.”

Vesselam

İyi ki varsınız iyi ki yazıyorsunuz ve bizler de ruhumuzun gıdasını alıyoruz

Ser Feyzlizof Delibal Hazretleri namı diğer Celil ÇINKIR