“Affettim” şiirinin
Cigdem Turan DersimliKiz’in kaleminden

Bir kadın vardı… Sevdi, hem de herkesten çok.
Birini öyle çok sevdi ki, onun gidişlerine bile bahane buldu.
Her “bitti” deyişinde yüreği paramparça oldu ama yine de sustu.
Çünkü içinde bir umut vardı: “Belki bu kez kalır.”

Adam, kendi istediğinde geldi, kendi istediğinde gitti.
Kadınsa her dönüşte yeniden inandı,
kalbini yine uzattı,
bir kez daha kırılacağını bile bile.

Ama zaman öyle bir öğretmen ki,
insana kendi sessizliğini dinlemeyi öğretiyor.
Kadın sonunda fark etti:
Affetmek, bazen sevmekten bile daha zor bir şey.
Çünkü her affedişte biraz daha eksildi,
biraz daha kendinden vazgeçti.

Ve bir gün…
Artık affetmedi, sadece sustu.
O sessizlikte ne nefret vardı ne de sevgi.
Sadece bitmişlik…
Yorgun bir kalbin, son defa kapandığı bir hikâyeydi bu.

Kadın son kez aynaya baktı ve fısıldadı:
“Ben seni değil, artık kendimi seçeceğim.”