Davasız Müslümandan Usandım

Ben davaya susmuş kalpten usandım,
Hak yolunda yılmış candan usandım.
Yüzü güler, özü çürük nefsinden,
Dost görünüp de sinsi gözden usandım.

Bir kelime "iman" diyen dilden,
Amma hakkı yıkıp geçen elden,
Kardeşlik masalı döken sohbetten,
Hakikati gizleyen sözden usandım.

Saf suyu bulanık gösteren hicran,
Mescitte huşu, dışarıda isyan,
Elinde tesbih, kalbinde yalan,
Bu ne çelişki, ben bu hâlden usandım.

Cihat dendi mi suskun olanlardan,
Adaleti kendine saklayanlardan,
Bir kibirle yolda yürüyenlerden,
Mazlumu hor gören nazardan usandım.

İlim bilir lakin ahlak bilmez,
Cezaya koşar, merhamet bilmez,
Sözde İslam, özde hırs dolmaz,
Ben dava taşımayan candan usandım.

Yetimin lokmasını çalan candan,
Rüşveti helal gören vicdandan,
Zenginleşip fakiri unutan,
Bu iki yüzlü yalancıdan usandım.

Ya Rabbi! Bizi bu gafletten al,
Hakkı tutup kaldıralım, olmayalım lal,
Ne de makam olsun emel; ey Hal,
Ben davadan uzak o candan usandım.

Kalbime nur indir, arıt şu kiri,
Kardeşlik nasip et, silsin kibiri.
Senin rızan için yükselsin biri,
Ben, hakikatsiz o insanlardan usandım.

Yolun izi vardır, dava kutsaldır,
İnsan, Hak’tan sapmadan insandır.
Ezelden ahir, bu yol kutsaldır,
Ben, bu yolsuz davadan usandım.