Akıl, Gerçek ve El-Evvel El-Âhir
​El-Evvel o ki; zandan, evvelden azade,
Yokluk dediğin perde, O’nun varlığına sade.
Ne bir başlangıç çizgisi, ne bir ilk nefes,
O, Aklın kavrayışına sığmayan sonsuz esás.
​El-Âhir o ki; her şey fâni, her suret gölge,
Sona erecek her iz, her devir, her bölge.
Kalan sadece O’nun Zâtı, bakî ve mutlak,
Gerçek dediğin, O’ndan gayrı ne ki, çabuk yıpranacak.
​Akıl, bu iki ucu birleştiren ince bir yol,
Düşünce tarlası, ciddiyetle ekilen zorlu kol.
Felsefe de yorulur, bilim de bir yerde durur,
O’nun evveliyet ve âhiriyet sırrını ancak hikmet sorar.
​Gördüğün her suret, bir anlık tecelli,
Zamanın nehri akar, her şeyi götürür belli.
Biz, iki sonsuzluk arasında kısa bir nefesten ibaret,
İşte gerçek budur: Fanilik ve O’nun ezelî ikâmet.
​Ciddiyet budur, hayatı bir emanet bilmek,
Her anı, Evvel ve Âhir’in gölgesinde görmek.
Ne ilk olmanın gururu, ne son olmanın telaşı,
Yalnızca O’na yöneliş, kalbin en hakiki işi.
​Ey akıl! Uyan artık, bu düzen boş değil,
Her son, bir başlangıçta gizli, bu büyük sır eğil.
Kâinatın kitabı, El-Evvel’den El-Âhir’e yazılmış,
Oku ve anla, çünkü en büyük bilgelik budur;
Hakikat O’nda kalmış, tüm sızılar yatışmış.