Bir gece vaktiydi.
Gökyüzünün aydınlığında.
Uzakta göz kırpan yıldız.
Ne anlatıyordu gözlerime.

Sanki her şey susmuş.
Göz yaşına susamış.
Ağlatmak istercesine.
Uzaktan göz kırpan yıldız.

Gir gönlüme istediğini söyle.
Dercesine bakıp uzanıyordu zaman.
Gözlerim kapanıp bakmak istemiyordu.
Gönlüm buna mâni oluyordu.

Dili olsaydı ne söylerdi.
Belki kalbimin açılmamış kapısına.
Toz bile değmemiş üstü örtülü.
Gönül almaktan vazgeçmeyecek ti.

Öylece dona kalmış.
Zaman da ertelenmiş gibi.
Baka kalmıştım yıldıza.
Anlatta muhabbetine tebessüm edeyim.

Birden ışıklar açıldığında kaybolmuştu.
Artık göremeyecktim parıltısını.
Fakat uyuyunca tekrarlanacak.
Anlatmak istediği şeyi yine erteleyecekti.

Tan yeri ağarınca gözlerden akan.
Hayalini bile edemediğim mutlulukla.
Uyanıp kirlenmiş mendile.
O beklediğim göz yaşının silecektim.

Çok garip değil mi temiz bir duygu idi.
Yıldız parıltısı belki nur idi.
Gönüle toz konmamış.
Ben ise akan damlayı kir ile sildim.